وفاق اجتماعی اقوام و خرده فرهنگ های ساکن در شهر

فرایند برنامه ریزی مشارکتی بر پایه الگو های مشارکتی و کثرتگرایی بعنوان محور های اصلی درک و تحلیل درهم آمیختگی و تنوع جمعیتی ناشی از افزایش جمعیت شهر ها در پی مهاجرت اقوام مختلف و سکنی گزیدن در حاشیه شهرها راه حل مناسبی را برای ایجاد هویت شهروندی ، توزیع برابر منافع و فرصت ها ، ایجاد ساختار های مناسب اجتماعی جهت افزایش دلبستگی و وابستگی شهروندان به شهرو ایجاد وفاق اجتماعی بین شهروندان را پیش روی مدیریت شهری قرار میدهد. برنامه ریزی مشارکتی تکثرگرایی را در همه ابعاد می پذیرد و با پذیرش این اصل الگوی تکثر گرایی در حوزه های فرهنگی و اجتماعی، توانایی و ظرفیت لازم جهت پاسخگویی به چالش های پیش روی مدیریت شهری و نیاز های شهروندان در حوزه قومیت ها و خرده فرهنگ ها را دارد. مقاله حاضر در چارچوب پاسخگویی مناسب به دغدغه های موجود با بررسی الگوی تکثر گرایی و مشارکتی به عنوان اصلی ترین مولفه های افزایش میزان مشارکت شهروندان و توسعه متوازن محلی روشی مناسب برای پاسخگویی به چالش های پیش روی وفاق اجتماعی را مشخص می نماید . روش این پژوهش تحلیل محتوی کیفی بوده و یافته های پژوهش اصول و معیار ها و شاخص های مدیریت شهری در جهت تقویت تکثرگرایی و منافع خرده فرهنگ ها در شهر در جهت افزایش وفاق اجتماعی را در بر می گیرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، مشارکت ، هویت شهروندی ، قومیت گرایی ، وفاق اجتماعی