اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی و حس انسجام معتادان مراجعه کننده به کمپ های ترک اعتیاد

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی و حس انسجام معتادان مراجعه کننده به کمپهای ترک اعتیاد شهر تهران در سال 1397 بود. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معتادان مراجعه کننده به کمپهای ترک اعتیاد شهر تهران بودند که با روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش 15 نفر و کنترل 15 نفر قرار داده شدند. گروه آزمایش 8 جلسه تحت آموزش مبتنی بر شفقت قرار گرفتند و گروه کنترل در طول این مدت در انتظار درمان ماندند. روش جمع آوری داده ها بر اساس پرسشنامه استاندارد تحمل پریشانی سیمونز و گاهر 2005 و پرسشنامه استاندارد حس انسجام آنتونسکی (1987( انجام گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS19 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس( انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت باعث بهبود تحمل پریشانی در معتادان مراجعه کننده به کمپهای ترک اعتیاد شده است همچنین درمان مبتنی بر شفقت حس انسجام معتادان را افزایش داده است. بنابراین درمان مبتنی بر شفقت به عنوان شیوه درمانی جدید، احتماال گزینه مداخله ای مناسبی در جهت کاهش پریشانی و افزایش حس انسجام معتادان محسوب میشود.

کلیدواژه ها:

درمان شفقت ، تحمل پریشانی ، حس انسجام ، اعتیاد