ارتباط بصری تزیینات نمای بیرونی معابد ایلامیان باستان و مناره های کله شاخی با استناد بر نقش برجسته ایی از هزاره چهارم قبل از میلاد و مناره منتسب به شمس تبریزی

نقش های جانوری همواره از علایق هنر ایرانی بوده است که با توجه به اعتقادات اسطوره ها و آیین ایرانیان باستان در سفالگری، فلزکاری، نقوش برجسته و دست بافته ها، دیده می شود. عیلامیان باستان به دلیل اعتقادات تلفیقی به نیروهای مابعدالطبیعی و پدیده ای طبیعی خدایانی را بصورت مظاهر طبیعی، انسانی و حیوانی تجسم بخشیده و مورد پرستش قرار می داده اند. حال آنکه در میان نقوش جانوران، بز کوهی هماره از جایگاه برجسته و ویژه ای در میان عیلامیان برخوردار بوده است. ظاهر امر اینجاست که علاوه بر اینکه نقوش این حیوان آثار منقول مکشوفه از دل تپه های باستانی را مزین می ساخته ، شاخ این حیوان نیز زینت بخش نمای بیرونی معابد عیلامیان باستان بوده است. تنها شاهد این امر نیز که تک شاخصه ی معماری عیلام قدیم را بویژه در معابد سازی و معماری مذهبی در این برهه از تاریخ مبین است، نقش برجسته ایی از نیمه دوم هزاره چهارم قبل از میلاد است که صرفا در نمای ظاهری ( و نه در محتوای اعتقادی و مفاهیم ذاتی ) متشابه مناره همجوار با آرامگاه شمس تبری زی از دوران صفویان است. با توجه به مطالب مطروحه، در این نوشته علاوه بر نگاهی بر جایگاه بز کوهی بر آثار پیش از تاریخ ایران به معرفی معبدی از عیلام قدیم و ارتباط ظاهری و بصری تزیینات آن با مناره معرفی شده می پردازیم.

کلیدواژه ها:

نقوش بز کوهی ، عیلامیان قدیم ، نقش برجسته هزاره چهارم ، مناره همجوار مقبره شمس تبریزی