معنای خارجیت معنا و موضوعله از نظر میرزا مهدی اصفهانی واندیشمندان

شاخص ترین شاخه ای از علوم اسلامی که به مسئله زبانشناسی، چیستی لفظ و معنا و پیوند میان آنها به طور جدی پرداخته دانش اصول فقه است؛ بنابراین، بحث از زبان شناسی براساس نظریات متفکرین اسلامی نیازمند مراجعه به آراء نظریه پردازان اصول فقه است. میرزا مهدی اصفهانی بنیانگذار مکتب معارف خراسان، و از شاگردان طراز اول میرزای نائینی، به سبب نگاه خاص خود در باب معرفت شناسی و هستی شناسی، حقیقت الفاظ را علامتیت و اشاره گری، و مدلول و معنای آن را نفس حقایق و نه صور ذهنی آنها می داند. نظریه او در بحث الفاظ از یکسو، در تقابل با زبان شناسی مبتنی بر آموزههای حکمت متعالیه و نظریه های معرفت شناسی و هستی شناسی آن است (چراکه اساسا نظریات او در تقابل با مبانی حکمت متعالیه است) و از سوی دیگر، در تقابل با نظریات اصولیای است که بر اندیشه ها و آموزه های حکمت متعالیه استوار شده اند. بنابراین، میتوان نقطه مقابل میرزای اصفهانی در بحث معنا و موضوعله را استادش - میرزای نائینی - دانست. او بنیان های جدیدی در تبیین کلمات ائمه دین استخراج و تبیین کرده است که مهم ترین آنها در بحث شناخت (علم و عقل) می باشند. میرزای اصفهانی بر اساس نظام شناختی خود تحلیل جدیدی درباره وضع الفاظ برای خارج معنا بیان داشته است. که این مقاله در تلاش است تا گزارشی از مقدمات و اصول این نظریه ارائه کند

کلیدواژه ها:

وضع ، موضوع له ، معنا ، ماهیت ، وجود ، کون ، معدومات ، کلیات ، معنای حرفی