تطبیق انعقاد قرارداد مالکیت زمانی در حقوق ایران و آمریکا

امروزه افزایش جمعیت و محدودیت در امکانات طبیعی و لزوم بهره برداری هر چه بیشتر و بهتر از امکانات موجود، اتخاذ تدابیری چون تاسیس نهاد مالکیت زمانی را به همراه داشته است. در این زمینه مطالعات تطبیقی راه را برای استفاده از دستاوردهای نظامهای حقوقی مختلف و رفع کاستی های حقوق داخلی هموار خواهد کرد. تصور عمومی بر آن است که مالکیت زمانی در حقوق خارجی، به معنی گونه ای از مالکیت است که در آن شخص در برههای از زمان مالک ملک بوده و با پایان دوره ی مزبور مالکیتش منتفی میشود و پس از سپری شدن مدتی دوباره به وی باز میگردد. اما در این نوشتار به اثبات میرسد که نه تنها چنین پنداری صحیح نیست، بلکه می توان مالکیت زمانی را در حقوق آمریکا به مالکیت های مشاع در حقوق ایران شبیه دانست؛ مالکیت زمانی نوع اول (انتقال متناوب و دورهای مالکیت عین و منافع) در ایران محل بحث فراوان بوده و هست که به نظر با کمی اغماض و تسهیل در جهت اجازه ایجاد تاسیسات حقوقی نو میتوان این نوع تاسیس حقوقی را با بیع شبیه دانست و حتی بدون تغییر قانونگذاری، مقررات عام بیع را نسبت به آن اعمال نمود. مالکیت زمانی در حقوق آمریکا به دو صورت مالک شدن عین، به طور مطلق و بدون قید و شرط و مالک شدن منفعت ملک، یا به دست آوردن حق انتفاع برای دوره زمانی معین منعقد میشود که میتوان نوع اول را حق مالکیت مطلق ملک و نوع دوم را عقد اجاره از نوع رقبی دانست.

کلیدواژه ها:

مالکیت زمانی ، حقوق آمریکا ، حقوق ایران ، مالکیت مشاع ، مالکیت مشترک.