بررسی اثر رفتار ایمنی با حوادث شغلی کارکنان شرکت تولید روی بندرعباس

زمینه و هدف: رفتار ایمنی نوع خاصی از رفتار شغلی است که باعث ارتقاء سطح ایمنی و بهداشت شغلی کارکنان می شود.تا سال 1931 متخصصین ایمنی بر این عقیده بودند که با پیشگیری با استفاده از راهکارهای فیزیکی می توان حوادث شغلی راکنترل کرد و معتقد بودند که شرایط ناایمن بیش ترین نقش را در بروز حوادث دارد. ولی در سال 1931 هنریش در کتاب، پیشگیری از حوادث صنعتی نخستین بار این نظریه را مطرح کرد که عمده ترین عامل بروز حوادث صنعتی اعمال ناایمن(%88) وتنها 10% از حوادث به علت شرایط ناایمن است. توصیه هنریش برای مسئولین ایمنی توجه بر روی افراد به عنوان عامل اصلی حوادث شغلی بوده است. با توجه به اینکه امروزه مشخص شده است که عامل اصلی حوادث شغلی اعمال نا ایمنمی باشد تلاش برای کاهش اعمال نا ایمن تاکید گردیده است و برای اینکار بکارگیری اصول ایمنی مبتنی بر رفتار را باید بهکار گرفته شود.پیشینه مطالعات تغییر رفتار پیشگیرانه در حیطه ایمنی نشان داده است که دانش و آگاهی و توجه بهمخاطرات احتمالی برای تغییر رفتار کافی نیست. در همین راستا در سال های اخیر مطالعات متعددی برای ارتقاء آگاهیکارگران در زمینه ایمنی و اعمال ایمن با استفاده از نظریه های آموزش صورت گرفته است. این مطالعه با هدف ررسی ارتباطبین رفتار ایمنی با حوادث شغلی در مجتمع تولید روی بندرعباس در سال 1397 انجام گرفته است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر، مطالعه ای توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بود.جامعه مورد مطالعه، 168 نفر از کارکنانمجتمع تولید روی بندرعباس بوده اند که به روش تصادفی انتخاب و مورد بررسی قرارگرفته اند ابزار گردآوری اطلاعات در دوبخش سوالات جمعیت شناختی ابزار گردآوری اطلاعات در دو بخش سوالات جمعیت شناختی و پرسشنامه 23 سوالی رفتارایمنی با روایی و پایایی معتبر (α=0/766) بود. داده های جمع آوری شده، به وسیله نرم افزار آماری SPSS24 با کمکآزمون های توصیفی و تحلیلی مورد آزمون قرار گرفتند.یافته ها : نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که بین متغیرهای نوع شغل، سطح تحصیلات، سن، سابقه کار، سابقه حادثه وآموزش با رفتار ایمنی ارتباط معناداری مشاهده گردید و درصد از حوادث به وقوع پیوسته در شرکت تولید روی بندرعباس براساس بررسی آمار حوادث سه سال گذشته این شرکت به دلیل رفتار نا ایمن به وقوع پیوسته است . نکته مورد توجه درخصوص رفتار ناایمن این است که در برخی از حوادث رفتار ناایمن صرفا از خود شخص حادثه دیده سرنزده است بلکه اینحادثه بر اثر رفتار نا ایمن یکی از همکاران بوده است.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه الزام به ارتقای فرهنگ ایمن و رفتارهای ایمن کارگران از طریق آموزش های مرتبط در حوزهرفتار را دارد. نقش عامل انسانی در بروز حوادث در صنعت غیر قابل انکار می باشد که امکان کاهش اثر این عامل با استفاده ازمداخله ی آموزشی، و بالا بردن آگاهی و اصلاح رفتار در قشر کارگر وجود دارد و با توجه به سهم عمده رفتار نا ایمن در وقوع حوادث این مداخله موجب کاهش رفتار نا ایمن و به طبع آن کاهش حوادث شغلی خواهد شد.

کلیدواژه ها:

رفتار نا ایمن ، حادثه ، فرهنگ ایمنی