مدل یابی اثر توانمندسازی روانشناختی بر آمادگی فردی برای تغییر در کارکنان وزارت ورزش و جوانان

هدف این پژوهش، مدل یابی اثر توانمندسازی روانشناختی بر آمادگی فردی برای تغییر در کارکنان وزارت ورزش و جوانان بود. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه کارکنان وزارت ورزش و جوانان به تعداد 850 نفر بود که بر حسب فرمول کوکران، 265 نفر به شیوه انتخاب تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه های توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر و میشرا (1995) و آمادگی برای تغییر دونهام و همکاران (1989) استفاده شد. ثبات درونی پرسش نامه ها توسط آزمون آلفای کرونباخ به ترتیب 85/0 و 85/0 به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. نتایج نشان داد که ادراک شایستگی توسط کارکنان بر آمادگی فردی آن ها برای تغییر اثرگذار می باشد. اثر مثبت ادراک خودمختاری بر آمادگی فردی کارکنان برای تغییر تایید گردید. نتایج نشان داد که ادراک موثر بودن بر آمادگی فردی برای تغییر اثری مثبت و معنی دار دارد. در نهایت نتایج نشان داد که اثر ادراک معنی دار بودن شغل و اعتماد بر آمادگی فردی کارکنان برای تغییر معنی دار نمی باشد. با توجه به نتایج، توجه به برنامه های توانمندسازی برای افزایش آمادگی کارکنان برای پذیرش تغییرات پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

اعتماد ، تغییر ، توانمندسازی ، شایستگی ، ورزش و جوانان