بررسی نقش نشانه ای و کارکردی لباس به عنوان عامل موثر در معنای نمایش

تئاتر و نمایش بدون بازیگر بی معنا است، و لباس به شکل مستقیم بر تن بازیگر، با او حرکت کرده و می تواند نشانه های بی شماریرا با خود حمل کند. از این رو می توان لباس را مهمترین بخش های یک نمایش دانست و به کمک آن می توان به معرفی شخصیت،مکان، زمان، روایت داستان و فضای کلی نمایش پرداخت. هدف از این مقاله، بررسی ویژگی های شاخصی نقش نشانه ای و کارکردیاست که در لباس یک نمایش وجود دارد. از این رو سوال پژوهش به این می پردازد که قابلیت های بی نظیر لباس نمایش در آشکار سازیمعنای درونی تئاتر و نمایشنامه و شخصیت چگونه است و شاخصه های نشانهای و کاربردی چگونه می توانند در لباس از هر کلامی کهبازیگر بر زبان می آورد موثرتر باشد. نتایج نمایانگر این می باشد که در طراحی لباس، دانش و شناخت اصول زیبایی شناختی، نشانه شناسی،مبانی هنر، جنبه های ذهنی و روانی شخصیت ها، جنبه های تاریخی، اخلاقی و فلسفی، برخورد نمادگرایانه و نقد ادبی نقش بسیار مهمیرا در نمایشنامه ایجاد می کند و می تواند بالاترین کیفیت را در تئاتر به وجود آورد. طراحی لباس نقش تاثیرگذار بر تقویت صحنه را ایجادمی کند. لباس نمایش به عنوان وسیله ای بیانی دارای هویت مستقل اجتماعی و نشانه شناسانه است که به تحلیل عوامل در صحنهمی پردازد و با استفاده از زبان تصویری خود به بازنمایی محتوای تاریخی پدیدار شناسانه دست میزند و طراح لباس نمایش باید به اینموارد توجه داشته باشد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی تحلیلی می باشد و یافته ها بر اساس اسناد کتابخانه ای جمع آوری گردیده است.

کلیدواژه ها:

معنای نمایش ، لباس نمایش ، طراح لباس ، نشانه شناسی لباس ، کارکرد لباس