امیررضا رشیدی - دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد مهندسی و مدیریت ساخت، دانشکده عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران
آرمین نبوی - دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد مهندسی و مدیریت ساخت، دانشکده عمران، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، تهران، ایران
حمیدرضا عباسیان جهرمی - دکتری مهندسی و مدیریت ساخت،عضو هیئت علمی دانشکده عمران دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، تهران، ایران

طرح های عمرانی در ایران در سال های اخیر با مشکلات زیادی مواجه بوده است که صرف نظر از عوامل خارجی مانند تحریم، بخش عمده ای از این مشکلات را عوامل داخلی سبب می شوند. یکی از این عوامل، بهره گیری از روش های سنتی تحویل پروژه مانند روش سه عاملی (DBB) می باشد. از جمله مشکلات این روش تحویل پروژه عدم تسهیم ریسک مناسب بین اعضای کلیدی پروژه است که به موجب آن تمام عوامل کلیدی پروژه از جمله کارفرما، پیمانکار و مشاور با مدنظرقراردادن این که سهمی در موفقیت و یا شکست پروژه ندارند، تنها به منافع شخصی خود متمرکز شده و حاصل این تفکر، پروژه هایی هستند که یا به اهداف تعیین شده در مطالعات اولیه دست پیدا نمی کنند و یا اصلا به اتمام نمی رسند. روش تحویل یکپارچه اقلام پروژه (IPD)، یک روش نوین در تحویل پروژه است که با تسهیم مناسب ریسک بین عوامل کلیدی پروژه، علاوه بر کاهش دعاوی ، احتمال موفقیت پروژه را افزایش می دهد. در واقع IPD با بهره گیری از شاخص هایی چون مشارکت زودهنگام عوامل کلیدی، انعقاد قرارداد واحد چندجانبه، سود و زیان مشترک و تصمیم سازی مشترک، تمامی ذینفعان کلیدی پروژه را در جهت موفقیت بیشتر پروژه درگیر می کند.در این مقاله سعی شده است با مرور ادبیات پیشین، پیاده سازی IPD بعنوان یک روش تحویل پروژه در طرح های عمرانی ایران بررسی شود و اثرات آن در بهبود شاخص های موفقیت پروژه نسبت به روش های سنتی تحویل پروژه همچون روش سه عاملی، ذکر گردد.

تحویل یکپارچه اقلام پروژه ، پروژه های عمرانی ایران ، روش سه عاملی ، شاخص های موفقیت پروژه