سهم الدین خزا ئی - استادرار گروه تاررخ دانشگاه لرستان
حسین محمدی - استادرار گروه تاریخ دانشگاه خوار می

آیین مسیحیت از سده­ی اول میلادی وارد ایران شد و به تدریج گروهی از مردم ایران به این دین گرایش پیدا کردند. با به رسمیت شناخته شدن مسیحیت در امپراتوری روم و به دنبال آن پیش آمدن درگیری­های ایران و روم، ایرانیان مسیحی به سبب متهم شدن به طرفداری از روم، دچار آزار و اذیت دولت و روحانیون زردشتی شدند. پس از رواج تفکرات نستوریوس و مخالفت کلیسای روم با تفکرات وی، مسیحیان ایران به حمایت از مسیحیت نستوری برخاسته و آن را به عنوان دین مسیحیان ایرانی پذیرفتند و به این ترتیب خود را از مسیحیان روم جدا کردند. مسیحیت نستوری به تدریج رنگ و بوی ایرانی گرفت و با حمایت ایرانی­ها به سمت سرزمین­های شرقی گسترش پیدا کرد. در اواخر دوره­ی ساسانی و با درخواست یزدگرد سوم، دربار چین به ایرانیان مسیحی پناه داده و مسیحیت نستوری را به رسمیت شناخته و به آنها اجازه داد تا در چین برای انجام مراسم مذهبی خود کلیساهایی را بنا کنند که معروف به معابد پارسی شدند. این پژوهش بر آن است تا با روش توصیفی- تحلیلی و با بهره­گیری از منابع مکتوب و دست اول نحوه­ی ورود مسیحیت به ایران، وضعیت اقلیت مسیحی در شاهنشاهی ساسانی و چگونگی انتقال آن به چین را بررسی نماید.

ایران ساسانی, چین, مسیحیت نستوری, یزدگرد سوم, معابد پارسی