مدلسازی و محاسبه تزویج بین آنتن ها روی بدنه هواپیما با استفاده از محاسبه مسیر ژئودزیک

چکیده: آنتن­هایی که بر روی هواپیما نصب می­شوند، لازم است حداقل تزویج متقابل را داشته باشند تا عملکرد فرستنده و گیرنده­های مرتبط، مختل نشود به عبارت بهتر، سازگاری الکترومغناطیسی داشته باشند. برای محاسبه تزویج، بایستی مسیر امواج از آنتن فرستنده تا گیرنده را به­دست آورد. در حالتی که آنتن­ها در دید هم هستند، این مسیر، یک خط مستقیم است. ولی در حالتی که آنتن­ها در دید هم نیستند، نوعی از امواج سطحی، باعث تزویج متقابل می­شوند. بهترین روش برای محاسبه تزویج، به­دست آوردن کوتاه­ترین مسیر بین آنتن­ها یا ژئودزیک می­باشد. سپس با محاسبه تلفات سطحی  مربوط به این مسیر، میزان تزویج به­دست می­آید. در حالتی که هواپیما با یک استوانه مدل می­شود، محاسبه این مسیر و نیز تلفات سطحی، آسان و عملی می­باشد. مزیت این تقریب، سادگی و تعمیم­پذیری آن برای هر هواپیما با بدنه استوانه­ای است. در این تقریب، اثر موانع و نیز تفرق در لبه­ها، در نظر گرفته نمی­شود. در این مقاله، نتایج محاسبه تزویج میان آنتن­ها و نیز نتایج شبیه­سازی و مقادیر اندازه­گیری شده در مدل تقریبی هواپیما مقایسه شده است. نشان داده خواهد شد که تحلیل محاسبات بر اساس کوتاه­ترین مسیر درسختگیرانه­ترین حالت تزویج، از dB 15 بیشتر نخواهد شد.

کلیدواژه ها:

پترن تشعشعی آنتن ، پارمترهای اسکترینگ ، امواج خزشی ، سازگاری الکترومغناطیسی ، تئوری تفرق هندسی