اثر بخشی آموزش راهبردهای تنظیم هیجان بر کاهش هیجان خواهی در افراد وابسته به مواد مخدر

مقدمه: هیجان خواهی به عنوان یک نیاز با منشاء عصبی _ زیستی، به داشتن احساسات و تجربه­های متنوع، جدید، پیچیده و خطرناک تعریف شده است. پژوهش های اخیر نیز در این ارتباط نشان می­دهند که یکی از عوامل مهم در آسیب­پذیری در سوء مصرف و وابستگی به مواد و الکل، سطح هیجان خواهی بالاست. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی آموزش راهبردهای تنظیم هیجان بر کاهش هیجان­خواهی در افراد وابسته به مواد مخدر انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی است که در آن از طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه افراد وابسته به مواد مراجعه کننده به کلینیک­های ترک اعتیاد شهرستان مریوان تشکیل می­دهند. نمونه­گیری در طی دو مرحله انجام شد در مرحله اول از نمونه­گیری در دسترس و در مرحله دوم از گمارش تصادفی استفاده شد. برای جمع­آوری داده ها از مقیاس هیجان­خواهی زاکرمن استفاده گردید. برای تحلیل داده­ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. یافته­ها: نتایج نشان داد که آموزش تنظیم هیجان به جز مولفه هیجان­جویی و ماجراجویی، موجب کاهش مولفه­های تجربه­جویی، بازداری­زدایی و حساسیت به یکنواختی و همچنین متغیر هیجان­خواهی کل، می­شود. نتیجه­گیری: با توجه به اینکه صفت هیجان­خواهی یکی از عوامل خطر برای گرایش و عود مجدد به سوی مصرف مواد است، لذا براساس یافته­های پژوهش پیشنهاد می­گردد از راهبردهای تنظیم هیجان برای کنترل این صفت در افراد وابسته به مواد استفاده شود.

کلیدواژه ها:

تنظیم هیجان ، هیجان خواهی ، اعتیاد