تاثیر تیمار هیدروژن پراکسید در بهبود کیفیت پس از برداشت گل شاخه بریده آلسترومریا

در این بررسی آزمایشی در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار برای بررسی تاثیر غلظت های مختلف هیدروژن پراکسید (600،400،200 میکرومولار) بر عمر گلجایی (vase life) و بهبود کیفیت پس از برداشت گل شاخه بریده آلسترومریا انجام شد. همه غلظت های به کاررفته هیدروژن پراکسید (H2O2) عمر گلجایی را افزایش داد که بیشترین عمر گلجایی در تیمار هیدروژن پراکسید 600 میکرومولار مشاهده شد که هفت روز بیشتر از گل های شاهد بود. هیدروژن پراکسید همچنین باعث کاهش پژمردگی گلچه ها، میزان MDA و کاهش هدررفت آب در مقایسه با گل های شاهد شد. درحالی که فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز وگایاکول پراکسیداز را در گلبرگ ها افزایش داد. فعالیت آنزیم کاتالاز تنها در تیمار 600 میکرومولار افزایش معنی دار داشت. سنجش فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز نشان داد که هیدروژن پراکسید فعالیت این آنزیم را در گلبرگ ها به میزان معنی داری نسبت به گل های شاهد کاهش داده است. داده های به دست آمده از این پژوهش نشان داد، کاربرد هیدروژن پراکسید برون زا در غلظت های بهینه به عنوان یک مولکول سیگنال عمل کرده و از راه کاهش پراکسیداسیون لیپید، القاء فعالیت آنزیم های پاداکسنده (آنتی اکسیدان) و جلوگیری از فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز باعث افزایش عمر گلجایی و بهبود کیفیت پس از برداشت گل آلسترومریا شد.

کلیدواژه ها:

آنزیم های پاداکسنده ، پراکسیداسیون لیپید ، عمر گلجایی ، هیدروژن پراکسید