ملیحه فرامرزی - دانشجوی دکترا کارآفرینی - دانشکده کارآفرینی – دانشگاه تهران
قنبر محمدی الیاسی - دانشیار، گروه توسعه کارآفرینی، دانشکده کارآفرینی، دانشگاه تهران
کامبیز طالبی - استاد تمام، گروه کسب و کار، دانشکده کارآفرینی، دانشگاه تهران
جهانگیر یداللهی فارسی - دانشیار، گروه کسب و کار، دانشکده کارآفرینی، دانشگاه تهران

کسب و کارهای با رشد سریع نقش مهمی در اشتغالزایی، رقابت جوئی و نوآوری دارند. مرور ادبیات نشان میدهد که پنج عامل موثر در رشد سریع شامل- سرمایه انسانی، استراتژی، مدیریت منابع انسانی، نوآوری و قابلیت ها- است. سرمایه انسانی و استراتژی بیشترین تاثیر بر رشد سریع داشته اند. سرمایهانسانی شامل سطح آموزش، مهارتهای مدیر – مالک، تجربه مدیریتی، توانایی های شناختی و حوزه تخصص (تجربه صنعت، بازار و تکنولوژی) است.بنایراین توسعه و تقویت مهارت ها و قابلیت های مدیران و مالکان یکی از اصلی ترین فعالیت های اثربخشی سازمان است. یک راه حل اثربخش برای توسعهشایستگی های مورد نیاز برای حفظ رشد کسب وکار، مربیگری کسب وکار است. مربیگری شیوه ای مناسب برای تسهیل یادگیری و تغییر ذهنیت ها ومدیران در جریان کار می باشد. سوال اصلی این مقاله این است که: کدام عوامل عمدتا توسط مدیران در انتخاب سبک مربیگری کسب وکار استفاده می شوند استراتژی پژوهش کیفی در این تحقیق مورد توجه می باشد، به دلیل اینکه دیدگاه های کیفی به درک عمیقتر پدیده های متمایز کمک می کنند. با توجه بهماهیت اکتشافی مساله تحقیق، مطالعه موردی به عنوان روش تحقیق مورد استفاده قرار می گیرد که با مصاحبه با 7 مدیر به منظور ارائه یک چارچوبمفهومی انجام شده است. نتایج این تحقیق نشان میدهد که عوامل موثر بر انتخاب سبک مربیگری را میتواند در 4 بعد، مربی، شاگرد، رابطه مربی –شاگرد و سازمان دسته بندی نمود. با توجه به این نتایج، به نظر میرسد که مدیران سبک مربیگری کسب و کار خود را براساس رویکرد اقتضایی انتخابمی کنند. از طریق رویکرد اقتضایی، مدیران در کسب و کارهای با رشد سریع سبک مربیگری را براساس برخی عوامل از جمله: ویژگیهای فردی مربیو شاگرد، سبک یادگیری شاگرد، نوع وظیفه، اعتماد و پایداری رابطه، شرایط محیطی، هدف، اندازه و بلوغ سازمان انتخاب می کنند.

مربیگری، کارآفرینی، سبک مربیگری کسب و کار، کسب و کارهای با رشد سریع، رویکرد اقتضایی