ارزیابی اثرات فضای سبزدر مجتمع های مسکونی بر سبک زندگی ساکنان

محدودیت موجود در شهرهای بزرگ منجر به گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش سهم حیاط خصوصی در معماری معاصر گردیده است. فضای باز مسکونی علاوه بر تامین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویه ی طبیعی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی است. با توجه به محدودیت فضای داخلی واحد های مسکونی و سابقه سنتی حضور حیاط در زندگی ایرانی، فضای باز مجالی برای گسترش عملکرد فضای داخلی و رابطه آن با فضای بیرونی است. بنابراین بازنگری وشناخت وضع موجود فضای باز، زمینه ساز طراحی آگاهانه تر فضاهای باز مسکونی در آینده است. در مقاله پیش رو فضای سبز مجتمع های مسکونی مورد توجه قرار می گیرد تا سبک زندگی پایدار را در پی داشته باشد. در حقیقت پژوهش در مورد عاملی از معماری (فضای سبز مجتمع های مسکونی) را مورد تحقیق قرار داده که انتخاب رفتار مناسب انسان در جهت پایداری را ایجاب و پس از مدتی به عادات انسانی تبدیل و نهادینه کند

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، مجتمع های مسکونی ، رضایتمندی