غلامرضا عباسی لرکی - مهندسی عمران دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز

دراین مقاله ضمن بازخوانی ایران درمعماری سنتی ایران و بررسی نقش آن به عنوان فضایی نیمه باز از نظر مفهومی و عملکردی تاثیر گذاری و تاثیر پذیری این عنصرکهن در معماری مسکونی معاصر ایران نیز مورد بررسی قرار می گیرد. به دنبال تغییر در شرایط و عوامل موثر برگسترش و توسعه شهری در دوران اخیر محله های مسکونی انسان ساخت جایگاه ویژه ای در شکل گیری هویت پایدار به عهده دارند طراحی پیش از آنکه به عنوان یک فرایند مورد توجه قرارگیرد به مراتبی از آموزه ها وابسته است که با بهره گیری از سرمشق هایی در قالب الگو قابلیت های لازم جهت شکل دهی به محیط را به ما می آموزند. ایرانی در طول تاریخ همواره ارزومند دستیابی به جامعه ای بوده اند که درآن بتوانند خواسته هایشان را تحقق بخشند و در فضای بایسته اش استعدادها عقاید خود کمال معنوی و ارامش روحی و روانی حاصل از آن را با فضای کالبدی محیط زندگی خود به گونه ای شایسته در آمیزند یکی از شاخص ترین عرصه های بروز محله ها و فضاها و عناصرتشکیل دهنده آن بوده است این محلات همواره به عنوان محیطی فرهنگ ساز و تاثیر گذار بر عقاید و تفکرات و زیرساختارهای رفتاری مردم مطرح بوده اند. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر بازشناخت هویت اصیل عمران، معماری و شهرسازی ایرانی- اسلامی با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. و بررسی معماری و شهرسازی ایرانی- اسلامی و مقایسه آن با اصول توسعه پایدار شهری است تا مشخص کند که معماری و شهرسازی ایرانی- اسلامی با توسعه پایدار همخوانی دارد یا خیر همچنین توجه به ابعاد زیست محیطی در طراحی فضای شهری باتوجه به معماری و شهرسازی سنتی ایران اسلامی و بررسی و دستیابی به تمایز و ویژگی های مشترک بین این دو مقوله در اجرایی نمودن معماری و شهرسازی پایدار می باشد که این اهداف را مورد بحث و بررسی قرار خواهیم داد.

معماری و شهرسازی، توسعه پایدار، شهرسازی ایران- اسلامی