محمدحسین جمشیدی - عضو هیئت علمی پژوهشکده امام خمینی و انقلاب اسلامی

ارزشمندی واقعی دانش را رسالت آن – به ویژه در حوزه علوم انسانی تعیین می کند؛ درحالی که علوم انسانی عصر مدرن و دوران جدید خود را بدون رسالت قلمداد می کنند و لذا با از دست دادن ابعاد انسانی خویش یا تبدیل به سرگرمی های دانشگاهی شده اند یا به صورت ایدئولوژی های فریبنده در خدمت زر و زور و تزویر و مادیات در آمده اند. است. هرچند در این مسئله اختلافی نیست ولی غالباً « انسان » در حالی که موضوع علوم انسانی انسان توجه کرده و مهم ترین بعد وجودی او را که « نمود » و « بود » علوم انسانی امروزه به دو بعد است و او را از سایر مخلوقات و نیز موضوعات سایر علوم متمایز می سازد به فراموشی « شدن » سپرده است. در نتیجه رسالت ندارد یا رسالت خویش را از دست داده است. بر این اساس راه رهایی و برون رفت از بحران علوم انسانی معاص ر، بازگشت به انسان و فهم او – یعنی حرکت مستمر و « شدن » دریافت وی به صورتی همه جانبه و با تأکید اصلی بر بعد دائمی او از نقص به سوی کمال بر مبنای فطرتش که در زبان قرآن حنیفیت نامیده می شود – است. با چنین شناختی از موضوع این علوم می توان رسالتی را برای علوم انسانی ترسیم کرد که بدان پویایی بخشیده و آن را از وضعیت کنونی رهایی دهد

علوم انسانی، تحول فرهنگی، انسان، دوران جدید