مطالعه انتقادی آموزه های الهیاتی ساتیاسای بابا

ساتیا سای بابا، یکی از گوروها یا معلمان معنویت و عرفان در هند است که به دلیل کبرسن، در جراید به وی لقب پدر عرفان های نوظهور نیز داده اند. ساتیا سای بابا که امروزه به دلیل برخی ادعاها از قبیل خداگونگی در زمین (آواتار) و کارهای خارق العاده، شهرت جهانی دارد، خود و مکتبش را برتر از همه ادیان و آیین ها انگاشته و آن را نه تنها ناسازگار با ادیان برتر جهان ندانسته، بلکه گرایش به آیین خود را، تقویت ادیان توحیدی می داند. در تعلیمات معنوی و عرفانی سای بابا، مسیله اعتقاد به خدا و حضور گسترده خدا در زندگی، برجستگی ویژه ای برخوردار است. در این مقاله، با تمرکز بر تبیین جامع الهیات او، به آسیب شناسی تعلیمات وی در حوزه خدا، صفات و افعال او و مباحث مرتبط با آن از قبیل نسبت خدا با جهان، انسان و زندگی پرداخته شده و ا لهیات او متاثر از الهیات پانته ایسمی هندو ارزیابی شده و آسیب های نظری و عملی الهیات وی، در حوزه های نظری و عملی تبیین شده است.

کلیدواژه ها:

عرفان های نوظهور ، ساتیا سای بابا ، آواتار ، گورو ، خداشناسی ، پانته ایسم ، اوپانیشادها