فائزه اصفهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران، موسسه آموزش عالی عمران و توسعه
مرتضی شکری - استادیار گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی مهندسی کبودرآهنگ، دانشگاه بوعلی سینا
امیرحسین قربانخانی - دانشجوی دکتری مهندسی عمران، دانشکده فنی مهندسی، دانشگاه بوعلی سینا
علیرضا کاتبی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران، موسسه آموزش عالی عمران و توسعه،

بتن خودترمیم شونده، نوعی از بتن است که پس از ایجاد ترک در سازه مقداری از مواد سیمانی هیدراته نشده ی موجود در آن، در مجاورت دی اکسید کربن و آب واکنش داده و با تشکیل کربنات کلسیم باعث ترمیم ترکها شده و نقش موثری را در بازگرداندن مقاومت از دست رفته ی سازه ایفا میکند. با توجه به اهمیت کارایی در طی مراحل اجرایی، استفاده از بتن با نسبتهای آب به سیمان بالا مرسوم میباشد. از طرفی افزایش نسبت آب به سیمان باعث ایجاد مخاطراتی در سازه از جمله کاهش مقاومت کششی آن و در نتیجه افزایش ایجاد ترک در بتن میشود. از این رو، در نظر داشتن راهکار خودترمیمی در این نوع سازه ها و شناخت مکانیزم و عوامل موثر بر آن از جمله نسبت آب به سیمان و سن عمل آوری برای استفاده بهینه از بتن در سازه های حساس به ترک خوردگی همچون مخازن، ضروری به نظر می رسد. در مقاله حاضر به بررسی تاثیر تغییرات نسبت آب به سیمان و سن عمل آوری بر رفتار خودترمیمی بتن حاوی زئولیت پرداخته شده است. برای این منظور طرح حاوی پانزده درصد زئولیت در دو نسبت آب به سیمان 0/35 و 0/55 با طرح شاهد مورد مقایسه قرار گرفته است. نتایج نشان میدهد که با فراهم نمودن شرایط رخداد خودترمیمی بتن، نهتنها میتوان مقاومت از دست رفته آن را جبران نمود بلکه در موارد بهینه، افزایش مقاومت نسبت به نمونه ترک نخورده نیز مشاهده شده است. همچنین با افزایش نسبت آب به سیمان از عملکرد خودترمیمی بتن کاسته شده و بیشترین میزان خودترمیمی نیز در هر دو نسبت آب به سیمان در سن شکست 28 روزه رخ داده است.

بتن خودترمیم، زئولیت، نسبت آب به سیمان، سن عمل آوری.