مقایسه تطبیقی میان مسکن اجتماعی در ایران و کشورهای غربی با رویکرد توسعه پایدار

نیاز به مسکن و سرپناه از اساسی ترین نیاز های انسان است. با توجه به آنکه مسکن ،گران قیمت ترین کالایی است که مردم در زندگی خود خریداری می کنند، بسیاری از افرادی که در دهکهای پایین درآمدی قرار دارند برای تامین مسکن دچار مشکل هستند. بنابراین دولتها می بایست جهت تامین سرپناه اقشار کم درآمد اقدام کنند، چراکه افراد حاضر در دهکهای اول و دوم درآمدی با توجه به میزان درآمدشان به تنهایی نمی توانند بار تامین مسکن خود را به دوش بکشند. طرح مسکن اجتماعی از جمله راهکارهای موجود جهت خانه دار کردن و تامین مسکن اقشار کم درآمد است. در این طرح دولت یا نهادهای مرتبط با آن میبایست با ساخت مجموعه های مسکونی شرایط اسکان اقشار کم درآمد را فراهم کنند. در راستای بررسی طرح مسکن اجتماعی در این پژوهش تلاش شد تا به مطالعه ابعاد مختلف توسعه پایدار مسکن پرداخته شود، در این مسیر سیاستهای توسعه پایدار در مسکن اجتماعی در کشورهایی مانند انگلستان، هلند و آلمان بررسی شدند .در این پژوهش با در نظر گرفتن جنبه اقتصادی توسعه پایدار و توجه به کاهش هزینه ساخت و ساز، به بررسی محل مناسب برای ساخت مسکن اجتماعی نیز پرداخته شد و در نتیجه بافت های فرسوده شهری به دلیل نیاز به بازسازی و قیمت پایین زمین به عنوان محل مناسب برای ساخت و ساز مسکن اجتماعی در نظر گرفته شد و با مطالعه شیوه های مداخله در بافت فرسوده، طرح خانه به جای خانه به عنوان راهکار مداخله تعیین شد. از سوی دیگر برای جلوگیری از تجمع فقر در مجموعه نتیجه گرفته شد که به جای آنکه تمام واحد به اقشار کم درآمد و مسکن اجتماعی اختصاص یابد، بخشی از واحد ها در اختیار افراد عادی قرار بگیرد و بخشی دیگر به افراد کم درآمد که از سوی نهاد هایی همچون بهزیستی یا کمیته امداد امام خمینی (ره) تعیین می شوند، اجاره داده شوند.

کلیدواژه ها:

مسکن ، مسکن اجتماعی ، توسعه پایدار ، اقشار کم درآمد ، بافت فرسوده