نگاهی به شیوه های نوین خوانش زبان الگو های منظر ایرانی

گذشته تاریخی همواره بخش مهمی از هویت اجتماعی فرد محسوب می شود و نوع بینش روایت گر تاریخی به دغدغه او برای حفظ هویت که خود ماهیتی چندگانه داشته، مربوط می شود .این خودآگاهی تاریخی و تعلق خاطر به گذشته،عرصه ای را می گشاید که در آن، انسان در گفتگو با گذشته تاریخی خویش قرار گرفته و به بازیابی و درک جایگاه خویشتن امروز دست می یابد دغدغه ایجاد کیفیت مطلوب در فضای معماری به عنوان یکی از اصلی ترین اهداف معماران و پژوهشگران این عرصه،توجه آنها را به مفاهیم و شیوه هایی جلب کرده که اصل آنها با اتکا بر تجربیات بشری و تسلسل هویتی دستاوردهای انسان با نسل پیشین و پیش دانسته های انسان، بنیان نهاده شده است .از این منظر، نقش و کارکردهای الگو و دیگر مفاهیم مرتبط در حوزه اندیشه و عمل قابل بررسی است. باغ ایرانی به عنوان یکی از میراث های طبیعی - فرهنگی عمری به درازای تاریخ در تمدن ایرانی دارد و همچون نگینی در پهنه بیابانی ایران درخشیده و شهرت جهانی یافته است .باغ در ادوار تاریخی متناسب با فرهنگ و جهان بینی مردمان این سرزمین و متاثر از آداب و رسوم انها در قالب نظام های معنایی و کالبدی تداوم حیات داشته و واجد هویت شده تا جایی که به کهن الگویی با زبان الگوی خاص در منظرسازی ایرانی بدل گشته است.از سوی دیگر شناخت معماری الگوگرا و واجد رسالت حفظ ارز شهای کهن فرهنگی است، در دوره معاصر شکل گیری مطالعات معماری الگوگرا با هدف بازتاباندن گذشته تاریخی شکل گرفته است، در این رویکرد طراح الگوهای قدیم معماری را باز یافته،آنها را بازخوانی کرده و بدین ترتیب در فرایند تداوم و تحول آن نقش ایفا می کند. .باغ های تاریخی ایران نیز نیازمند نگرشی نو در شیوه تداوم الگوهای خود است با بررسی شیوه مختلف در این پژوهش رویکرد ژن فرهنگی و نحو فضا می تواند خوانش جدیدی برای الگوهای موجود و ابزاری برای تولید الگو های جدید باشد.

کلیدواژه ها:

منظر ایرانی ، باغ ایرانی ، معماری الگوگرا ، زبان الگو ، ژن فرهنگی ، نحو فضا