نقش روانشناسی محیطی در بهبود کیفیت محیط بافت های فرسوده شهر تهران

بافتهای فرسوده در شهرهای بزرگ به موجب مشکلات و معضلات عدیدهای که با آنها درگیر هستند، همواره موردتوجه پژوهشگران و صاحبنظران حوزه های مربوطه بوده اند. عموم مشکلات این قبیل بافتها در طول زمان و به خاطر تغییرات کالبدی و اجتماعی و همچنین عدم امکان پاسخگویی فضاهای محله به نیازهای روزمره و جدید ساکنین آن ایجادشده است. امروزه محیط این قبیل محلهها با چالش های فرهنگی، اجتماعی و کالبدی روبرو بوده که نیازمند ارائه راهکارهای مناسب جهت ارتقا سطح کیفیت محیطی در آنها است. از طرفی توجه به دانش روانشناسی محیطی بهعنوان علم بررسیکننده رابطه انسان و محیط و تاثیرات متقابل آنها بر یکدیگر، جهت یافتن راهکارهای بهبود کیفیت محیطی محلات فرسوده امری مهم تلقی میگردد. به واقع در بافتهای فرسوده، محیط کالبدی و اجتماعی محله به علت اوضاع نابسامان خود در بیشتر موارد بر روی مخاطبین و شهروندان اثرات منفی داشته و موجب بروز معضلات گوناگونی گردیده است. لذا در این پژوهش با روش تحلیلی-توصیفی به بررسی مبانی نظری تحقیق در ارتباط با بافت فرسوده و دانش روانشناسی محیطی پرداخته و تا بتوان از این طریق، معیارهای مهم این علم که موثر در بهبود کیفی محیط این قبیل بافتها هستند، شناسایی کرد.