معرفی مدل BRIC در تاب آوری شهری و نقد آن با رویکرد مسئله محور

تاریخ طولانی گسترش شهرها و افزایش پیچیدگی های زندگی شهری همواره با بلایای طبیعی و انسان ساخت بسیاری همراه بوده و این رویدادهای ناگوار در پارهای از موارد موجب زوال همیشگی شهرها شده است. پس از دهه شصت قرن نوزدهم میلادی همگام با رشد جمعیت شهرنشین و افزایش منابع اجتماعی و اقتصادی در شهرها، موضوع تغییرات آب و هوایی نیز مطرح گردید که بر اهمیت ایجاد دیدگاهی کلنگر به مجموعه بلایای ناشناخته ی شهری افزود. در نتیجه، افزایش علاقه به رویکرد تاب آوری در بسیاری از زمینه های علمی به وجود آمده و در ادبیات شهرسازی نیز با بررسی توانایی های اجتماعی، اقتصادی، زیرساختی وکالبدی شهرها، قوام بیش از پیش یافته است. در این میان چارچوب های مفهومی و الگوهای گوناگونی با تاکید بر ابعاد مختلف تاب آوری و گونه های متفاوت بلایای ارائه شده اما این الگوها که اغلب از منابع خارجی استخراج شده اند، کمتر مورد نقد هم از نظر کاربرد و هم از منظر محتوا قرار گرفته اند، بنابراین هدف این پژوهش معرفی و نقد الگوی BRIC با رویکرد مسئله مدار یا پروبلماتیک است. نتایج حاکی از آن است که چارچوب و الگوی مکانی که در سال 2008 و الگوی BRIC که در سال 2010 توسط کاتر مطرح شده اند، با توجه به استفاده و تهیه نقشه های فضایی- مکانی در مقیاس های مختلف، جز مناسب ترین الگوها برای ارزیابی تاب آوری در مقیاس شهری به خصوص در ایران میباشد. اما از سوی دیگر نقدهای بسیار و اساسی چون عدم توسعه و گسترش الگوی خروجی (نقشه ها)، عدم ارائه برنامه مدون بازرسی های فیزیکی و تجزیه و تحلیل مهندسی و تاثیر آن بر روی نقشه های خروجی، عدم وجود قابلیت شبه سازی پیش از بحران، تهیه نقشه میزان تاب آوری بدون مصاحبه و پیمایش از متخصصین در وزن دهی شاخص ها و نبود داده های آماری مدون پیرامون موضوع تاب آوری و الگوها از مهمترین آنها به نظر میرسند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، الگوهای تاب آوری ، مدل BRIC ، مسئله مدار