طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد روانشناسی محیطی و توجه به باغ ایرانی و منظر شهری

رشد شهر نشینی و افزایش جمعیت باعث شده است که شهرها با کمبود فضا مواجه شوند و در نتیجه کمبود فضا، فضای سبز نیز در شهر ها کاهش پیدا کرده است. هدف اصلی این پژوهش تبیین یک چهارچوب مفهومی برای بررسی ماهیت کیفیت زندگی در کلان شهر تهران با بکارگیری و استفاده بهینه از روانشناسی محیطی برای بهبود بخشیدن به منظر شهری است هدف از طراحی با رویکرد باغ ایرانی بهره گیری از این اصول و تاثیر مثبت آن بر روی رفتار و روحیات ساکنین مجتمع مسکونی می باشد. فرضیه اصلی این رساله عبارت است از این که میتوان با طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد روانشناسی محیطی و توجه به باغ ایرانی و منظر شهری، احساس راحتی، احساس تعلق، سر زندگی در فضا ، احساس در مکان خوب بودن را به استفاده کنندگان انتقال داد. برای ارزیابی شاخص ها و ویژگی های طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد روانشناسی محیطی و توجه به باغ ایرانی و منظر شهری بر اساس مبانی نظری مطالعه شده ابتدا مولفه ها و عوامل و معیارهای طراحی در رابطه با خصوصیات کالبدی و بصری و فضایی مورد بررسی در قالب شاخص های کالبدی، شاخص های فعالیتی و شاخص های بصری و ادراکی تقسیم بندی شدند. روش تحقیق این پژوهش کمی است. پیمایش این تحقیق، از نوع پیمایش توصیفی میباشد و با طراحی پرسشنامه محقق ساخته و پخش آن در جامعه آماری مورد نظر صورت گرفته و نتایج آن قابلیت بهکارگیری در حوزه معماری را دارد. در تجزیه و تحلیل داده ها دو نوع روش آماری توصیفی و استنباطی نقش دارند که در این تحقیق از روش آماری توصیفی استفاده میشود. تجزیه و تحلیل حاصل از داده های به دست آمده از پرسش نامه ها صحت فرضیه ارائه شده را تبیین می نماید. در نهایت بر اساس شاخصهای به دست آمده در سه گروه بیان شده طراحی انجام گردید.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، روانشناسی محیطی ، باغ ایرانی ، منظر شهری