شکل گیری فرم در معماری معاصر ایران (از سال 1330 تا 1357)

در شکل گیری معماری ایران، نظر، جهان بینی و تفکر ارتباط بسیار نزدیک با فضا داشته است. همانگونه که پیوند نگاه بهدنیا و زندگی در جوشش مکانها و فضاها در تمامی ساختمان های معماری سنتی به چشم می خورد. با نگاهی بهمعماری معاصر و نسل های مختلف چنین به نظر می رسد که نمونه های برتری وجود دارد که می توان آنها رابر اساس نوع مولفه های نقد معماری به جریانی ویژه در معماری ایران و مستقل از رویکردهای معماریوابسته به غرب دانست. شکل گیری فرم در معماری نه تنها از شرایط محیطی، عملکردی، سازه، اقلیم و .... متاثراست، بلکه نظام ارزشی اعتقادات و ایده ها نیز از عوامل شکل دهنده آن محسوب می شوند. فرم بیان کننده ی نظامارزشی است و از مسایل بنیادین معماری به شمار می آید . آفرینش معماری همواره با دو مقوله اساسی سر و کار داشتهاست: فرم یا شکل و مفهوم یا معنا . این دو مقوله به ترتیب جنبه های صوری و معنایی معماری را تشکیل می دهند که ازبحث انگیزترین مقولات در طول تاریخ معماری بخصوص معماری معاصر بوده اند . در واقع سنگین ترین وظیفه ای کهبرای معمار می توان قائل شد آفرینش فرم است چرا که معمار بایستی در این مرحله با به کار گرفتن ماده، زیبایی بیافریندیعنی سخت ترین موجودیت را برای انتقال ظریف ترین معناها بکار گیرد . می توان از روش معمول تاریخ هنر تا آغازمعماری مدرن که در آن مسئله اصلی مطالعه ارزشهای فرمال است تبعیت کرد، که در این روش اصولا به کیفیات و روابطفرم ها، بویژه فرم های اصلی بنا توجه شده است. می توان با مطالعه فرمهای دوره گذشته به بررسی فرم در معماری پرداختو از تغییر و تحول این فرمها ، هنرمندان یا سبک های ویژه ای سخن گفت .این مطالعه با روش توصیفی و به صورت کتابخانه ای انجام شده است .گردآوری اطلاعات با بررسی متون کتابخانه ایشامل کتب و مقالات تهیه شده در زمینه معماری معاصر ایران انجام گرفته است که به شناخت مولفه های مشترکمعماری معاصر و ذکر آثار مهم معماران می پردازد.

کلیدواژه ها:

فرم ، آفرینش فرم ، شکل گیری فرم ، معماری ایران ، معماری معاصر