بررسی تاثیر فضاهای باز مجتمع های مسکونی بر سلامت روان کودکان نمونه موردی شهر شاهرود

از ویژگی های زندگی معاصر جامعه بشریت که با انقلاب صنعتی مقارن شده است، ظهور یک نوع سبک زندگی با محدودیت ها و قالب های جدید است. تغییر شکل شهرها به صورت بافت های فشرده ی ساختمانی با فضاهای باز طبیعی نامتناسب با آن و به دنبال آن زندگی در چهار دیواری آپارتمان های بسته، باعث شده است محیط به عنوان یکی از مهمترین مولفه های تاثیرگذار در سلامت روان انسان، به عاملی تهدید کننده برای بهداشت روان او تبدیل گردد. در این میان کودکان که تاثیر پذیرتر از بزرگسالان هستند، بیشتر در معرض تهدید عوامل محیطی جاری قرار دارند. بازی کردن اصلی ترین فعالیت کودک محسوب می گردد و به تبع آن فضای بازی یکی از مهمترین مکان هایی است که در آن تعامل متقابل کودک و محیط برقرار می باشد. در این پژوهش به منظور ارتقای سطح سلامت روان کودکان 5 تا 11 سال از طریق تاثیرات فضای بازی محوطه مجموعه های مسکونی، از روشی با رویکرد کمی و ساختار پیمایشی با جامعه هدف دو مجتمع مسکونی در شاهرود و هر جامعه آماری 60 نفر و به صورت تصادفی انجام گرفت. آزمون هایی که در پژوهش انجام شده است رگرسیون بر روی مولفه های فضای بازی و عامل های سلامت روان بوده است. همچنین همبستگی بین عامل های سلامت روان و مولفه های فضای بازی نیز انجام شده است. در نهایت برای اطمینان از همه مولفه های موجود، تحلیل عاملی بر روی مولفه های فضای بازی صورت گرفته است. در مجتمع مسکونی یاسر، مجموع مولفه های فضای بازی به میزان 15درصد بر سلامت روان تاثیر داشته است که بیشترین مقدار آن مربوط به مولفه های تعامل اجتماعی و در دسترس بودن فضای بازی است. در مجتمع مسکونی پونک، مجموع مولفه های فضای بازی به میزان 51 درصد بر سلامت روان تاثیر داشته است که بیشترین مقدار آن مربوط به محیط فیزیکی و در دسترس بودن فضای بازی است.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، ضای بازی ، سلامت روان ، کودک ، شاهرود