آزاده حریری - پژوهشگر دوره دکترای تخصصی مرمت و احیا بناها و بافت های تاریخی، دانشکده مرمت و حفاظت، دانشگاه هنر اصفهان، ایران
مهسابنی تاجی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه شهید اشرفی، دانشکده فنی و مهندسی، گروه معماری، اصفهان، ایران
زهرا ستایش خواه - فارغ التحصیل کارشناسی مهندسی معماری، دانگشاه شهید اشرفی، دانشکده فنی و مهندسی، گروه معماری، اصفهان، ایران
فاطمه بهاری - فارغ التحصیل کارشناسی مهندسی معماری، دانشگاه شهید اشرفی، دانشکده فنی و مهندسی، گروه معماری، اصفهان، ایران

مسجد شاه که به نام های مسجد جامع عباسیف مسجد سلطانی و مسجد امام نیز شهرت دارد، یکی از مساجد میدان نقش جهان در اصفهان است که در طی دوران صفوی صاخته شد و از بناهای مهم معماری اسلامی ایران به شمار می رود. این بنا شاهکاری جاویدان از معماریف کاشی کاری در قرن یازدهم هجری است. مسجد جامع عباسی در تاریخ 15 دی 1310 با شماره ثبت 107 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. مسجد جامع عباسی در رقابت با مسجد جامع شهر اصفهان ساخته شد. شاه عباس قصد داشت محور تجارت را از مرکز شهر و پیرامون مسجد جامع، ب میدان نقش جهان جابه جا کند، بنابراین دستور داد مسجدی با ظرفیت مناسب برای برگزاری مراسم دینی پایتخت ساخته شود. مسجدی ساده اما باشکوه که در سراسر آن رنگ های فیروزه ای و آبی کاشی کاری ها حال و هوایی آسمانی به بیننده می بخشد. گنبد مسجد امام یکی از عناصر شاخص در میدان نقش جهان است. در این مقاله با بررسی سیمای مسجد جامع عباسی در سال های 1538 تا 1934 میلادی در سفرنامه ها وجوه معماری این بنا واکاوی می شود.

اصفهان، مسجد جامع عباسی، وجوه معماری