منطقه گرایی جدید در معماری و نقش فناوری های هوشمند در تحقق آن

به موزات روند شهرنشینی، چندین فرایند دیگر مانند جهانی سازی و دیجیتالی شدن وجود دارد که باعث می شود شهرها با چالش های جدیدی روبرو شوند. یکی از جنبه های ناشی از این فرایندها، تغییر آشکار سیاست فضایی، همراه با روند جهانی سازی است. ادغام یک شهر در سیستم جدید جهانی، رابطه بین شهرها، مناطق و کشورها را تغییر داده است. عوامل مهمی مانند رقابت محلی و مزیت مکان در موفقیت و توانایی انطباق یک شهر، منطقه یا کشور با وضعیت جدید تاثیرگذارند. منطقه گرایی جدید مسائل مربوط به محیط زیست، عدالت و توسعه اقتصادی را در بردارد. و بر روی مناطق خاص و دیدگاه های مربوط به مشکلات کلان شهر پست مدرن تمرکز می کند. تجزیه و تحلیل جامع، روش های فراگیر و مشارکتی، اهداف اصولی و رویکردهای عملی، ویژگی های اصلی آن است که فرصتی برای توسعه ابزارها و ا ستراتژی های جدید برنامه ریزی منطقه ای برای رفع مشکلات منطقه ای معاصر است. در منطقه گرایی جدید، مدیریت هوشمندانه شهر- منطقه ای مطرح می باشد که تحقق آن منجر به شکل گیری مناطق شهری در یک بستر ملی و بین المللی می گردد. هوشمندی مفهومی فراگیر و چند بعدی است که نه تنها ICT بلکه جنبه های یادگیری، نوآوری نهادی و حکمرانی را نیز دربردارد. فناوری های هوشمند به عنوان ابزاری مدیریتی و تسهیل کننده می تواند موجب دریافت های درونی از داده های منطقه ای و بکارگیری آنها گردد. برنامه ریزان، طراحان شهری و معماران باید با درگیر کردن شهر هوشمند از طریق شک شهرسازی جایگزین و با استفاده از ویژه گرایی شبکه ای، تعریف خود را در مورد فضای عمومی و شهر گسترش دهند. این نوع تغییر پارادایم به معنای پرورش رویکردها، مفاهیم و استراتژی های سازمانی جدید است که در تلاشمند هر طیف وسیعی از نیازهای جامعه را بشناسند و برطرف کنند.

کلیدواژه ها:

منطقه گرایی جدید در معماری ، فناوری های هوشمند در معماری ، فرهنگ شبکه ، عامه بازگشتی ، ویژه گرایی شبکه ای