نگرشی به شکر و شکرگزاری در شعر فارسی

شکر و شکرگزاری از ویژگی های خاص انسان است. که همه در ادیان و مذاهب به ویژه دین مبین اسلام مورد توجه و تاکید فراوان است شکر و شکرگزاری نشان از خشنودی و ابراز رضایت از نعمت یا موهبت است که به انسان می رسد و او را به لحاظ روحی و روانی مشعوف می کند. شکرگزاری یک فضیلت انسانی که در دل خود قدردانی و ستایش از بخشنده را آشکار می سازد. شاید بهتر است بگوییم که شکرگزاری یک حس درونی خوب و زیبا است که حس خوب را نسبت به بخشنده یک نعمت یا موهبت در وجود دریافت کننده آن ایجاد می کند. اگرچه در وهله اول همه شکرگزاری های نوع بشر ی بایست متوجه ذات احدیت به عنوان آفریدگار هستی باشد با این حال تشکر هر کسی نیز که واسطه دریافت نعمت و موهبت نیز شده است کاری زیبا و پسندیده است. اهمیت شکر و شکرگزاری به حدی است که در آیات متعددی از قرآن کریم بر آن تاکید شده است وعلاوه بر آن در شاعران و نویسندگان ایران زمین نیز اهمیت آن را مورد توجه قرار داده اند. براساس انچه گفته شد این مقاله سعی بر آن است تا در ابتدا اهمیت شکر و شکرگزاری از منظر آیات و احادیث و سپس از منظر برخی شاعران بنام کشور مورد مطالعه و بررسی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

شکر ، شکرگزاری ، شعر فارسی