مریم چاله کائی - گروه زراعت و اصلاح نباتات، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران
داود داداشی - گروه بهنژادی و بیوتکنولوژی گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز، ایران
علیرضا عباسی - دانشیار گروه زراعت و اصلاح نباتات، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، کرج، ایران

استفاده یا عدم استفاده از محصولات غذایی مهندسی شده ژنتیکی یکی از مباحث چالش برانگیز حوزه امنیت غذایی است. با وجود تمامی مباحث مطرح در این زمینه، تشخیص و اعلام وضعیت این محصولات به مصرف کنندگان تقریبا مورد توافق تمامی طرفین میباشد، لذا امروزه قوانین جهانی درصدد است که حضور GMOها را در گیاهان زراعی، محصولات و ترکیبات غذایی تحت نظارت قرار دهد و بدین منظور توسعه روشهای معتبر و دقیق جهت تشخیص GMOها ضروری به نظر می آید. به صورت کلی استراتژی های متفاوتی به منظور شناسایی محصولات مهندسی شده ژنتیکی موجود است که مبتنی بر فنوتیپ، DNA، RNA، پروتئین، متابولیت های ثانویه میباشند. در این مقاله به معرفی، مقایسه، بیان مزایا و معایب هر کدام از این استراتژیها و روشها میپردازیم. شایان ذکر است از آنجا که DNA در مقایسه با پروتئین و RNA مولکول بسیار پایدارتری بوده و قابلیت تکثیر سریع تری دارد لذا اغلب روشهای مورد استفاده جهت بررسی GMOها، مبتنی بر DNA میباشد.

محصولات مهندسی شده ژنتیکی، روشهای شناسایی، DNA، پروتئین، توالییابی.