داریوش سوادی اسکویی - نورولوژیست، استاد دانشگاه علوم پزشکی تبریز
صفا سوادی اسکویی - دانشگاه علوم پزشکی تبریز

شیوع بیماری صرع در حدود 1٪تا 2٪ می باشد و از هر 10 نفر یک نفر در طول عمر خود به تشنج مبتلا می شود. مطالعات مختلف تخمین زده اند که در حدود 20 ٪ از بیماران مبتلا به تشنج فقط در حین خواب تشنج دارند. با این حال تشنج های شبانه را باید از سایر وقایع شبانه مانند parasomnia تمایز داد. اختلالات خواب مثل محرومیت از خواب و آپنه ممکن است تشنج را تشدید کند و نیز ممکن است تشنج بر روی خواب تاثیر بگذارد. بسیاری از داروهای ضد تشنج باعث عوارض نامطلوبی بر روی خواب می شوند و همچنین ممکن است بیمار را مستعد اختلالات خواب اولیه کنند. خواب NREM با افزایش فعالیت سیناپس های مسیر thalomocortical و سهولت بیشتر تخلیه ی ناورونی از جمله عوامل مستعد کننده ی صرع به شمار می رود. تشخیص اختلالات خوب مرتبط با تشنج بر اساس معیارهای زیر صورت می گیرد: 1) بیمار با سابقه ی تشنج حتی در صورتی که تشنج وی به صورت کانمل کنترل شده باشد 2) بیمار با سابقه ی تشنج کاذب مکرر یا bedpartners بیمار تشنجی تشنج در هر مرحله از خواب می تواند اتفاق بیفتد هرچند در مرحله NREM از مرحله ی REM شایع تر است. تشنج های مشابه ممکن است در طول روز نیز اتفاق بیفتد. ولی استفاده از داروهای ضد تشنج پاسخ های مطلوبی بر روی این حملات گذاشته است. آپنه انسدادی خواب و ارتباط آن با صرع آپنه انسدادی خواب نیز ممکن است با اپی لپسی همراه باشد. از مکانیسم های فعال در زمینه ی این ارتباط می توان به مواردی اشاره کرد، به طور مثال اسیستول طولانی مدت که در آپنه ی انسدادی وجود دارد ممکن است با تشنج در ارتباط باشد. از سویی دیگر برخی مطالعات نشان داده اند که کمبود و محرومیت از خواب به دنبال محرکه ای مکرر از جمله حملات آپنه، میتواند تحریک پذیری نورون ها را افزایش داده و احتمال وقوع تشنج را افزایش دهد. بنابراین درمان آپنه انسدادی و خواب آلودگی های روزمره ی به دنبال آن، باعاث بهبود کنترل تشنج و کنترل بهتر بیماری می شود.