محمد شوکتی آمقانی - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه روستایی، دانشگاه تهران
آیدا محمدنامدار - دانشجوی کارشناسی ارشد اقتصاد کشاورزی، دانشگاه پیام نور مرکز تهران
حسین شعبانعلی فمی - عضو هیئت علمی دانشکده اقتصاد و توسعه کشاورزی، دانشگاه تهران

با توجه به پراکندگی روستاهای کشور استفاده از انرژی الکتریسیته توسط شبکه توزیع جهت تأمین مایحتاج الکتریکی در اکثر مناطق روستایی صعب‏العبور و دور از شبکه، موجب صرف هزینه‏های هنگفتی جهت برقرسانی و نیز افزایش میزان نرخ افت در شبکه می‏گردد بنابراین با مد نظر قرار دادن پایان‏پذیری سوخت‏های فسیلی، نیاز مناطق روستایی به انرژی، اثرات زیست‏محیطی، مشکلات ناشی از حمل و نقل مواد سوختی؛ لزوم توجه به تأمین انرژی این مناطق از منابع انرژی محلی و تجدیدپذیر را مطرح می‏سازد. منابع تأمین انرژی روستایی در کشور ما عمدتاً با استفاده از منابع انرژی سنتی مانند هیزم، زغال چوب، فضولات حیوانی و شاخ و برگ درختان و منابع انرژی تجاری شامل نفت سفید، گازوییل، برق، گاز طبیعی و گاز مایع صورت می‏گیرد. مصرف انرژی‏های سنتی علاوه بر غیر اقتصادی بودن سبب تخریب محیط زیست و هدر رفتن منابع طبیعی تجدیدپذیر مانند جنگلها می‏شوند. در حال حاضر سهم بسیاری از جنگل‏های کشور در اثر قطع بی‏رویه درختان جنگلی و قاچاق چوب جهت تأمین انرژی در حال تخریب می‏باشد که خسارات جبران ناپذیری را بر محیط زیست منطقه وارد می‏نماید. بهره برداری از انرژیهای تجدیدپذیر همچنین باعث افزایش دسترسی به منابع انرژی پایدار و مطمئن برای مناطق روستایی و کمتر توسعه یافته می شوند. منابع انرژی تجدیدپذیر به عنوان منابع بومی-‏ محلی در تأمین انرژی مورد نیاز جوامع روستایی کمتر تحت تأثیر شرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی منطقه‏ای و بین‏المللی قرار می‏گیرند و همواره منبع انرژی قابل اطمینانی برای ساکنان نواحی روستایی می‏باشد. دولت نیز در طول چندین سال اخیر پروژه‏های مختلفی در جهت کاربرد انرژی‏های تجدیدپذیر در روستاها به اجرا گذاشته که از جمله نصب آبگرمکن‏های خورشیدی و تأمین انرژی الکتریکی روستاها از طریق سلول‏های خورشیدی می‏باشد. در این مقاله به بررسی این اقدامات و نقش آنها در توسعه و عمران روستایی و کاهش هزینه‏های زیرساختی توسعه روستایی پرداخته می‏شود.

انرژی نو، سلول‏های خورشیدی، توسعه روستایی، انرژی بادی