ساناز حائری - عضوهیئت علمی بخش معماری دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیرا ز

در دوران بیماری کرونا با توجه به گسترش سریع بیماری، در مقیاس جهانی، مقرر گردید که رعایت فاصله اجتماعی و عدم تشکیل فعالیت های گروهی و اجتماعات متراکم، در هرجامعه ای رعایت شود. بسیاری از فعالیت های اجتما عی از جمله آموزش در قالب شبکه ها و نرم افزار های اجتماعی مجازی شکل گرفت و رشد کرد. این مقاله حاصل نگرش نقادانه نگارنده به آموزش مجازی دروس عملی "بیان معماری" در رشته معماری است که مولفه های اثر گذار بر آموزش را برمی شمارد. این نگرش نقادانه حاصل یک سال آموزش مجازی با زیرساختی محدود به یک نرم افزار خاص می باشد که با توجه به محدودیت های خود می بایستی پاسخگوی کیفیت و کمیت آموزشی باشد. تغییر روش آموزش، مکان آموزش، مدت زمان آموزش، زیر ساخت های آموزشی، منابع آموزشی و شیوه ادراک مخاطب و حس تعلق به فضای آموزشی، مولفه هایی هستند که بدان ها پرداخته می شود. روش شناسی این نگارش قیاسی و استنتاجی است و حاصل گفتگوها و نظرسنجی از دانشجویان این درس و تجربیاتنگارنده به عنوان مدرس در مدت زمان یک سال می باشد. مطمئنا این نوع آموزش نوین، راهی برای تغییر روش های آموزشی در آینده است که نگرش متفاوتی را در آموزش ایجاد می کند و ساختار های آموزش حضوری را تغییر می دهد.

آموزش مجازی، شیوه ادراک، مکان آموزش، منابع آموزشی،ایجاد حس تعلق، زیرساخت آموزشی