حسین حاتمی نژاد - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
احمد پوراحمد - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
مرتضی نصرتی هشی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران

در سده های اخیر با پیشرفت و توسعه فزاینده علوم و توسعه صنعتی، شهرهای ایران نیز تحت تاثیر روند صنعتی شدن و شهرنشینی قرار گرفته است. به گونه ای که در گذشته توسعه کالبدی و فضایی شهرها از روابط تولیدی و مناسبات اقتصادی بین مجموعه های همگن تاثیر پذیرفته است. اما امروزه بر اثر گسترش و توسعه بی برنامه و شتابان، بخش هایی از شهر از توسعه جامانده و دچار فرسودگی شده اند. بالطبع، برای حل مشکلات و ایجاد تعادل در پهنه های فرسوده شهری می بایست چاره ای اندیشید. بدین منظور می توان از رویکردها و تجربه های نوین جهانی در امر بهسازی و نوسازی بافت فرسوده استفاده نمود تا با اتکاء به تصمیم ها، نگرش های علمی و تجربه مدیریت شهری بیش از پیش در راستای حل معضلات و توانمندسازی ساکنین بافت های ناکارآمد کوشید. از جمله این نگرش ها و رویکردهای متاخر، رویکردهای بازآفرینی شهری و آینده پژوهی است که در این مقاله تلاش می گردد با تبیین اشتراک ها بین این دو نگرش برای تدقیق راهبردها و آشنایی با ابزارها و روش ها در حل مسایل بافت های مساله دار شهری اقدام کرد. پژوهش حاضر بر اساس مطالعه های کتابخانه ای و اسنادی انجام پذیرفته و بر اساس چارچوب و روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی است. نتایج بحث نشان می دهد که نقاط قوت و مهم ترین ویژگی های اشتراکی بین دو نگرش جامع نگری و یکپارچگی، فرآیندی، سیستماتیک، بلندمدت و چشم انداز بوده که امر مشارکت بین مردم و متخصصین از جایگاه بسیار مهمی در این دو رویکرد برخوردار است.

بافت فرسوده، بازآفرینی شهری، آینده پژوهی