مهدیه رضا قلی زاده - استادیار گروه اقتصاد، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
حسین جعفری - دانشجوی دکتری اقتصاد، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.
مرتضی عبدالحسینی - کارشناسی ارشد اقتصاد، دانشگاه علم و صنعت، تهران، ایران

شیوع ویروس کرونا در اواخر سال ۲۰۱۹ میلادی منجر به مشکلات پیچیده اقتصادی شد و به طور قابل توجهی اقتصاد جهانی را تحت تاثیر خود قرار داد. تحت تاثیر بحران به وجود آمده ناشی از شیوع این ویروس، دولت ها برای مقابله با گسترش روزافزون آن، از مداخلات غیر دارویی نظیر فاصله گذاری اجتماعی و قرنطینه های اجباری استفاده نمودند. با توجه به احتمال ایجاد هزینه های اقتصادی این مداخلات در اقتصاد کشورها، در پژوهش حاضر تاثیرات اقتصادی اقدامات غیر دارویی انجام شده طی دوره ی شیوع ویروس کووید-۱۹ در مجموعه ای از کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه، با به کارگیری مدل های پانل و تخمین زن گشتاورهای تعمیم یافته طی دوره زمانی ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۲ میلادی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که شاخص سخت گیری دولت (که به عنوان معیاری برای ارزیابی هزینه های اقتصادی مداخلات غیر دارویی استفاده می شود)، در هر دو گروه کشورهای مورد بررسی، تاثیر منفی و معنی دار بر تولید ناخالص داخلی داشته است، به عبارتی مداخلات غیر دارویی دولت ها برای مهار همه گیری کووید-۱۹، منجر به کاهش تولید ناخالص داخلی کشورها شده است. بر اساس نتیجه به دست آمده در مورد دو گروه کشورهای مورد بررسی، این تاثیر منفی در کشورهای توسعه یافته بیشتر از کشورهای درحال توسعه بوده و این تفاوت در ضریب برآوردی بیان گر این است که در کشورهای توسعهیافته، شاخص سخت گیری تاثیر منفی بزرگتری بر تولید ناخالص داخلی داشته است.

ویروس کووید-۱۹, مداخلات غیر دارویی, شاخص سخت گیری, کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه