مصیب شرفی - دانشکده ی سینما و تئاتر، دانشگاه هنر، تهران، ایران
علی روحانی - دانشکده ی سینما و تئاتر، دانشگاه هنر، تهران، ایران

فیلم­های ونگ کار-وای در عین تفاوت­های زیادی که با هم دارند، به همدیگر مرتبط و هویت یگانه­ای را تشکیل می­دهند. آن چه که این یگانگی را فراهم می­سازد، چگونگی پرداختن کار-وای به مقولات حرکت و زمان است که در همه­ی فیلم­های او حضور پررنگی دارند. برای رسیدن به این هدف، فرضیه مقاله این است که سینمای او قابلیت بررسی بر اساس دسته­بندی جامع ژیل دلوز از نشانه­های سینمایی یعنی دو مقوله­ی حرکت-تصویر و زمان-تصویر را دارد و این متن تمرکز خویش را بیشتر بر روی مقوله­ی زمان-تصویر و مفهوم مرتبط با آن که دلوز کریستال-زمان می­نامد، می­گذارد. در این ارتباط مفاهیمی چون دوگانه­ی زمان-تصویر و روش­های خلق وضعیت­های ناب بصری بررسی می­شود. زمانی که دلوز با بیان مفهوم کریستال-زمان در نظر دارد نه زمان روان­شناسانه منحصر به یک ذهنیت فردی و نه حتی زمان اومانیستی مربوط به نگرش اگزیستانسیالیستی، بلکه نوعی زمان هستی­شناسانه مرتبط به مقوله­ی برگسونی آن یعنی دیرند است. روش کلی این تحقیق به شیوه توصیفی می­باشد و با بررسی کیفی و با استفاده از مورد پژوهی و با در نظر گرفتن چارچوب نظری تفکرات ژیل دلوز در مورد سینما و با استفاده از منابع کتابخانه­ای و بررسی موردی فیلم­ها، این آثار را مورد مطالعه قرار خواهد داد.

سینما, ونگ کار-وای, کریستال-زمان, ژیل دلوز