زهرا عرب حلوایی باقری - گروه پرتو پزشکی، مهندسی هسته ای، شهید بهشتی، تهران- ایران
سید محمودرضا آقامیری - گروه پرتو پزشکی، مهندسی هسته ای، شهید بهشتی، تهران- ایران
الهام ستارزاده خامنه - پژوهشکده کاربرد پرتوها، پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای، کد پستی: ۳۴۸۶-۱۱۳۶۵، تهران- ایران
سعید کاکایی - پژوهشکده کاربرد پرتوها، پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای، کد پستی: ۳۴۸۶-۱۱۳۶۵، تهران- ایران
حسن یوسف نیا - پژوهشکده کاربرد پرتوها، پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای، کد پستی: ۳۴۸۶-۱۱۳۶۵، تهران- ایران

برخورد پرتوهای یونیزان با سیستم­های بیولوژیک باعث وقوع یونیزاسیون و تحریک اتم ­ها و مولکول­ ها شده و محصولاتی غیر طبیعی و مضر در محیط بیولوژیک بوجود می ­آورند. تخمین دز جذبی در ارزیابی پیامدهای پزشکی و بیولوژیکی مرتبط با تابش یونیزه کننده حاصل از تجویز رادیوداروها از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. بنابراین هدف از این پژوهش ارزیابی میزان دز جذبی اندام ­های بدن انسان حاصل از ترکیب نوین نشان دار ۹۹mTc-MAX بر اساس مطالعات توزیع زیستی موش­های balb/c می ­باشد. لیگاند طراحی شده با خاصیت شلاته­ کنندگی از طریق واکنش بین دو ماده­ی کلرواستامید (Chloroacetamide) و زانتات (Xanthate) با نسبت­ های مولی معین سنتز شد. سپس فرآیند نشان دار سازی آن با ۹۹mTc و با خلوص رادیوشیمیایی ۹۳% در محیط آزمایشگاه و۹۰% در حضور سرم خون انسانی با موفقیت صورت گرفت. پس از آن پراکنش زیستی کمپلکس نشان دار در موش­های balb/c تا ۲۴ ساعت پس از تزریق مورد بررسی قرار گرفت. به منظور برآورد میزان دز جذب شده در اندام­های بدن انسان، روش MIRD به کاربرده شد. نتایج بیان گر بیشترین میزان دز جذب شده کمپلکس مذکور در کبد و با ۰.۰۰۱۱mGy/MBq می­باشد. ۹۹mTc-MAX با توجه به جذب قابل توجه کبدی و همچنین تجمع مناسب آن در سیستم رتیکلواندوتلیال، می ­تواند به عنوان یک عامل تصویربرداری بالقوه موثر واقع شود.

دزیمتری, توزیع زیستی, ۹۹mTc, شلاتور MAX, نشان دارسازی, دز جذبی