ایران با توپوگرافی عمدتا کوهستانی، فعالیت زمین ساختی و لرزه خیزی زیاد، شرایط متنوع زمین شناسی و اقلیمی، عمده شرایط طبیعی را برای ایجاد طیف وسیعی از زمین لغزش ها داراست. زمین لغزش در ایران به عنوان یک پدیده طبیعی، سالیانه خسارتهای جانی و مالی فراوانی به کشور وارد می سازد. بنا به تعریف انجمن زمین شناسی مهندسی، زمین لغزش عبارتست از جابجایی به سمت پایین تودهای از مواد بر روی یک سطح شیب دار. کوتز (Coates، ۱۹۷۷) حرکات نسبتا سریع مواد دامنه ای، اعم از خاکی و سنگی را زمین لغزش (Landslide) دانسته که تحت تاثیر نیروی مستقیم ثقل به طرف پایین حرکت می کنند. شناسایی و طبقه بندی نواحی مستعد لغزش و پهنه بندی خطر آن گامی مهم در ارزیابی خطرات محیطی به شمار رفته و نقش غیر قابل انکاری را در مدیریت حوزه های آبخیز ایفا می نماید (Sakar et al, ۱۹۹۵). زمین لغزش ها از پدیده های طبیعی به شمار می روند که پس از زلزله و سیل بیشترین خسارت را به انسان وارد می کند به طوری که سالانه میلیاردها تن خاک و سنگ بر اثر این پدیده جابه جا می شوند. رشد سریع جمعیت و گسترش شهرها ضرورت پهنه بندی خطر زمین لغزش را آشکار می سازند (بهشتی راد، ۱۳۸۸).