احمد پوراحمد - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
عبداله شیخی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
رزگار حمزه پور - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
خسرو رحمتی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

پژوهش حاضر باهدف سطح بندی استان های کشور و اولویت بندی توسعه آن ها به لحاظ برخورداری از تاسیسات گردشگری بین راهی به نگارش درآمده تا ضمن شناخت نابرابری های بین استان ها، کمبود و اولویت توسعه هرکدام از آن ها مشخص شود. پژوهش برحسب هدف، کاربردی و از بعد روش، توصیفی-تحلیلی می باشد. روش جمع آوری داده ها به صورت کتابخانه ای اسنادی و با استناد به آمار اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور بوده است. جهت رتبه بندی استان ها از تکنیک TOPSIS و آنتروپی شانون و برای سطح بندی آن ها از تحلیل خوشه ای استفاده گردیده که نتایج در نرم افزار ArcGIS تصویرسازی شده است. نتایج رتبه بندی استان های کشور دال بر وجود نابرابری در برخورداری از تاسیسات گردشگری بین راهی است، به گونه ای که مازندران از بین ۹ شاخص به تنهایی ایده آل مثبت ۳ شاخص را به خود اختصاص داده است. نتایج اولویت بندی توسعه نیز حاکی از آن است که استان ها از مجموع ۲۷۰ بار، مجموعا ۱۰۹ بار (۳/۴۰ درصد) در اولویت اول توسعه قرارگرفته اند و این بدین معنی است که استان ها در مجموع با کمبود قابل توجهی در زمینه تاسیسات گردشگری بین راهی مواجه هستند. استان های تهران، خوزستان و فارس با ۹ بار (۱۰۰ درصد) جای گرفتن در اولویت اول توسعه، بیشترین کمبود را در برخورداری از تاسیسات گردشگری بین راهی دارا بوده اند، درحالی که سمنان با ۸ بار (۸/۸۸ درصد) قرار گرفتن در اولویت سوم، وضعیت مطلوبی را از این نظر داراست.

گردشگری, تاسیسات گردشگری بین راهی, توسعه گردشگری