اکبر جعفرآذری خزینه - دانشجوی دوره دکتری زمینشناسی مهندسی دانشگاه فردوسی مشهد
غلام رضا لشکری پور - استاد گروه زمینشناسی دانشکده علوم پایه دانشگاه فردوسی مشهد
مرجان شاهین فر - دانشجوی دوره دکتری زمینشناسی مهندسی دانشگاه فردوسی مشهد

افزایش گاز گلخانه ای در دهه های اخیر باعث بروز مشکلات زیست محیطی متعددی همچون افزایش دمای زمین، تغییرات ناگهانی آب و هوا، ذوب شدن یخ قطبها، خشکسالی و غیره شده است. برای کاهش میزان انتشار گاز CO2 سه راهحل کلی وجود دارد. استفاده کمتر از سوختهای فسیلی، افزایش بازدهی انرژی و نگهداری CO2 در سازندهای زیر سطحی. تزریق گاز CO2 در سازندهای زمین شناسی مانند مخازن تخلیه شده یا دارای افت فشار نفت و گاز به عنوان روشی موثر برای ذخیرهسازی گاز CO2 است که با اهداف، کاهش اثرات گلخانه ای این گاز، افزایش ضریب بازیافت نسبت به سایر روش های ازدیاد برداشت، حلالیت بالای دی اکسید کربن در نفت خام، افزایش حجم و انبساط نفت خام و کاهش ویسکوزیته نفت خام با توجه به اینکه نفت موجود در مخازن نفتی ایران از عمدتا از نوع نیمه سنگین میباشد. مهمترین چالشهای و تاثیرات ژئومکانیکی موجود در زمینه تزریق گازهای اسیدی در رابطه با سرنوشت و عملکرد گاز اسیدی در زیر زمین و تاثیر آن بر سنگ و سیال همچنین با مخزن و توجه به سمی و خورنده بودن گازهای اسیدی وایمنی تزریق میباشد. بر اساس نتایج کتابخانه ای این تحقیق، تزریق امتزاجی گاز یکی از قدیمیترین روشهای افزایش تولید نفت بوده و به عنوان یک روش مهم در صنعت ازدیاد برداشت شناخته میشود که با علیرغم کاهش و نوسان قیمت نفت، تولید به روش تزریق گاز در سالهای اخیر تنها روشی است که به طور پیوسته در حال توسعه میباشد و با بیشترین نرخ ذخیره گاز CO2 حدود 920 گیگا تن بهترین روش کاهش گازهای گلخانه ای میباشد.

کربن دی اکسید، تزریق به مخزن، کاهش گاز گلخانه ای، کاهش آلودگی