بررسی جایگاه شهرهای جدید در آمایش سرزمین - مطالعه موردی شهر جدید بینالود

تحولات جمعیتی کشور در دهه های اخیر بیانگر رشد سریع جمعیت و به موازات آن تسریع روند شهرنشینی بوده است. با توجه به این امر مهم تأمین مسکن شهروندان به یکی از اصلی ترین برنامه های دولت مبدل شده است. حجم بالا و رو به ازدیاد تقاضایمسکن، عملاً تأمین زمین شهری مورد نیاز در داخل شهرها را بسیار مشکل و پرهزینه ساخته است. افزایش سریع جمعیت شهرنشین استان خراسان رضوی و تمرکز حدود نیمی از جمعیت شهرنشین این استان در شهر مشهد این شهر را به دومین کلانشهر کشور مبدل نموده است. به دلیل توانمندی های موجود در این استان اعم از زیارتی، اقتصادی، تجاری و طبیعی شهرمشهد همواره شاهد افزایش جمعیت بوده است. عوامل گوناگونی از قبیل جنگ تحمیلی 8 ساله و همچنین تحولات سیاسی داخلی کشورهای همسایه از قبیل افغانستان سیل عظیمی از مهاجران غیربومی را راهی این استان کرده است. برای جلوگیری از چنینروندی به منظور ساماندهی رشد و توزیع مناسب جمعیت در راستای اهداف آمایش سرزمین دو شهر جدید گلبهار و بینالود در این استان مکان یابی و احداث شد. هدف از این پژوهش بررسی میزان موفقیت شهر جدید بینالود در جذب جمعیت کلانشهر مشهد بوده است، روشهای گردآوری اطلاعات در این پژوهش کتابخانه ای و میدانی است و بر اساس هدف در گروه تحقیقات کاربردی –عملی می باشد. نتایج حاصل از این پژوهش حکایت از عدم موفقیت در جذب جمعیت به این شهر جدید را دارد که دلیل این امرعلاوه بر ویژگیهای طبیعی منطقه، تغییر نکردن الگوی توسعه شهری مشهد، پدیده ی حاشیه نشینی مشهد، مشکلات اداری، اجرایی، اشتغال، تأسیسات و تجهیزات زیربنایی شهری ارزیابی گردید

کلیدواژه ها:

شهر جدید ، آمایش سرزمین ، مکان یابی