بررسی ابعاد و رویکردهای های رویه ارتباطی دربرنامه ریزی شهری

به دنبال انتقادات وارده بر رویه شهرسازی جامع و تفکر پوزیویستی در دهه 05 ، دنیای شهرسازی درصدد یافتن بدیل های این رویه برآمد. به فرآخور شرایط اجتماعی سیاسی حاکم بر دوره های مختلف تاریخی، دنیای برنامه ریزی در ابعاد رویه ایتغییرات فراوانی را به خود دید. برنامه ریزی سیستمی، برنامه ریزی پاسخو، برنامه ریزی گام به گام، برنامه ریزی حمایتی و... همه و همه پاسخ هایی بودند که در دوره های مختلف زمانی به این مسئله داده شد. در این میان رویکرد ارتباطی که برای نخستین بار تحت عنوان کنش ارتباطی در آثار هابرماس مطرح شد جز اساسی ترین رویکردهای ارائه شده میباشد.این تفکر که اساسا مختصات متفاوتی را نسبت به رویه های غالب سابق ارائه میدهد بیش از هر چیز بر مشارکتی بودن ساختار تصمیم سازی و تصمیم گیری اشاره میکند. تاثیرات این رویه را بر بسیاری از ساختار های تصمیم سازی و تصمیمگیری میتوان مشاهده کرد به نحوی که شکل گیری شوراهای محله را نیز میتوان معلول فعالیت هایی دانست که طلیعه آنرا باید در کنش ارتباطی جست. بدون شک با توجه به ساختار کلی و آرمان گرایانه آنچه تحت عنوان کنش ارتباطی در آثار هابرماس آمده است، نیاز به تدوین چارچوبی عملی تر و بررسی ابعاد مختلف این پارادایم احساس میشود. هدف از ایننوشتار تبیین مفهومی رویه ارتباطی در برنامه ریزی و تحلیل ابعاد، ارزش ها و مفاهیم پایه ای آن از طریق رجوع به ادبیات نظری این بحث میباشد

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، رویکرد ارتباطی 1 ، سرمایه داری ، عقلانیت ابزاری ، عقلانیت ارتباطی ، مشارکت