ارزیابی تأثیر تعاملات اجتماعی بر پایداری محلات شهری: مطالعه موردی شهر سیرجان

پدیده مهاجرت درون شهری در یک دهه اخیر در شهر سیرجان باعث خالی شدن سطح زیادی از بافتهای موجود گردیده که ازیک سو باعث تحمیل هزینههای گزاف به سازمانهای مربوطه جهت ایجاد زیرساختهای شهری جدید و از دیگر سو باعث اتلاف منابعموجود در بافتهای قدیمیتر شده است. از آنجا که با عنایت به اصول توسعه پایدار که همراستا با سیاستهای اقتصاد مقاومتی نیز میباشند استفاده از منابع بافت وزیرساختهای موجود بایستی در تهیه طرح و برنامههای شهری مورد توجه اکید قرار بگیرد و این امر از طریق تشویق ساکنین به ماندن در این بافتهای شهری امکانپذیر خواهد بود؛ لذا تحقیق حاضر در پی دستیابی به راهکاری جهت حصول به سیاست فوق ،افزایش سطح تعاملات اجتماعی در محلات شهری را معرفی مینماید و این راهکار را از طریق قیاس شاخصههای پایداری در دومحله سیرجان با سطوح تعاملات مختلف کم و زیاد به بوته آزمایش گذاشته و نتیجه، وجود همبستگی بین بالا بودن سطح تعاملات اجتماعی در محله با معیارهای پایداری بوده است

کلیدواژه ها:

تعامل اجتماعی ، برنامهریزی شهری ، پایداری ، سیرجان ، مهاجرت درون شهری