طراحی سبز در معماری

فضاهای باز و سبز شهری، اغلب فاقد ارزشهای مستقیم اقتصادی به نظر میرسند، گسترش ساخت و سازهایی که درکوتاهمدت منفعت کلان تری را در سرمایه گذاری خواهد داشت، باعث بالا رفتن میزان استفاده از زمین در خدمت منافعاقتصادی کوتاه مدت شده است و گسترش فضاهای سبز شهری در مقایسه با سایر سرمایه گذاری ها، از حمایت مالی کمتری برخوردار است. این معضل هم در کشورهای توسعه یافته و هم در کشورهای در حال توسعه به خصوص در مراکزشهرها وجود دارد. تعهدات کشورهای توسعه یافته به موافقت نامه ها و منشورهای زیست محیطی، همچنین فشار افکارعمومی که دید آگاهانهتری به مسائل زیست محیطی دارند، ایجادگر انگیزه ای برای شناسایی راه حل های نوینی در راستای توسعه ی فضای سبز شهری شده است. معماری سبز یکی از رویکردهای نوین معماری و شهرسازی و برخاسته ازمفاهیم توسعه ی پایدار شهری است که از آن میتوان در جهت افزایش سرانه فضای سبز، ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. استفاده کاربردی از معماری سبز می تواند به عنوان امکان بهره برداری بهینه از زمینهای شهری قلمداد شود. نوشته حاضر به بررسی خصوصیات زیستمحیطی، اقتصادی و اجتماعی این نوع از معماری در توسعهپایدار شهری پرداخته و دستاوردهایی را جهت استفاده کاربردی در شهرهایی که افزایش بهای زمین و کمبود فضای باز و سبز شهری خصوصاً در مراکز شهرها و مناطق پر تراکم، تبدیل به پدیده و چالش مدیریت شهری شده است ارائه میکند و در نهایت با برآورده شدن این اهداف زمینه توسعه پایدار شهری تحقق پیدا کند

کلیدواژه ها:

انسان و طبیعت ، فضای سبز ، معماری پایدار ، شهرسازی انسانگرا