بررسی تحلیلی شهرسازی مبتنی بر اسلامی گرایی و ساختارهای آن در اوایل ورود اسلام و اوج گیری آن (نمونه موردی:شهر اصفهان)

شهرها و مجتمع های زیستی و سکونتگاهی از مهمترین مسائل چالش برانگیز بشر از ابتدا تاکنون بوده است.این مکانها و شهرها دارای عملکردی چند گانه در مقابل آدمی و ساکنانشان می باشند. عملکردهایی چون عوامل ملموس و قابل دید و عواملی مانند ادراک که بوسیله حواس قابل درک نیست، پس برای ساخت مکانی برای زیست بهتر، احتیاج به الگوهایی همه جانبه نیاز است.آنچه این مقاله در پی آن است، تحلیل الگوی شهرسازی اسلامی می باشد. این الگو پس از اسلام بوجود آمده و برخلاف باور برخی، دارای نکاتی مثبت بسیاری در باب شهرسازی می باشد. در بخش های اولیه تحقیق به بررسی ضرورت این بررسی پرداخته و سپس تاریخچه ای از شهرهای اسلامی گفته می شود. در ادامه به ساختارهای شهر اسلامی گریزی زده شده و معابر در شهرسازی اسلامی به کثرت مورد بررسی قرارگرفته است. در خاتمه نیز شهر اصفهان به عنوان نمونه بررسی، مورد تحقیق در باب سبک شهرسازی قرار گرفته و به بیان ویژگیهای آن در اوایل اسلام و دوران صفویه به عنوان اوج شهرسازی اسلامی می پردازد.

کلیدواژه ها:

شهرهای اسلامی ، شهرسازی اسلامی ، شهر اصفهان ، شهرسازی صفویان