انسان و توسعه پایدار

نظریه توسعه پایدار ، در برگیرنده بحث های طرفداران محیط زیست در خصوص مسایل زیست محیطی بخصوص محیط زیست شهری است. در این تفکرات جلوگیری از آلودگی محیط زیست، حفظ فرهنگ بومی و محلی، مسکن و محیط زندگی مناسب حمایت از استفاده بهینه از منابع طبیعی، از بین بردن طبقات اجتماعی، بهره گیری از مردم در برنامه ریزی و مشارکت عمومی در مدیریت شهری و روستایی و هزاران اهداف عالی در راستای ارتقاء سطح زندگی بشر متبلور می شود.دولتمردان امروزه موفقیت خود را در گرو مشارکت مردم و حمایت از سلامت اجتماعی، احیای سیستمهای اکولوژی بومی و طبیعی، اقتصاد پایدار و توزیع عادلانه منابع طبیعی و مصنوع حاضر می باشند. در دو دهه گذشته در تمام برنامه ریزیهای کلان و خرد اصول اساسی پایداری را دردستور کار خود قرار داده و در هر زمینه ای به پایداری آن موضوع مربوطه در رابطه با انسان پرداخته اند.در اجرای موفق طرحهای پایدار عوامل مهمی تاثیر گذار می باشند که همواره عدم توجه به آن موجب عدم موفقیت طرحهای مربوطه میشود. در این مقاله سعی شده است به جایگاه انسان در طرحهای معماری پایدار اشاراتی بعمل آید.

کلیدواژه ها:

معماری ، توسعه ، معماری پایدار ، مشارکت ، عدالت اجتماعی