بررسی ساز و کارهای توسعه گردشگری الکترونیک در ایران

رشد سریع فناوری اطلاع رسانی در چارچوب نظام مبادله الکترونیکی و سرعت یافتن امر بازاریابی و مسافرت، هزینه ها را کاهش داده و دستیابی به بازارهای جدید را در زمینه گردشگری فراهم آورده است. در این راستا توجه به نقش اینترنت در ارتباطات گردشگری و اطلاع رسانی به گردشگران در زمینه وضعیت مقاصد گردشگری و به طور کلی وضعیت بازار گردشگری حائز اهمیت است. جهانی شدن نیز با فراهم آمدن امکان انتقال آزاد این اطلاعات ممکن شده است. از این رو درهم تنیدگی گردشگری و فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی، شکل دهنده و تسهیل کننده امر سفر در عصر حاضر است که تغییرات بسیاری را در هر دو بعد عرضه و تقاضای گردشگری موجب شده است. گردشگری الکترونیکی حاصل از این درهم تنیدگی و تغییرات حاصل از آن است. چالش های گسترش گردشگری مجازی (e-tourism) در کشوری مانند ایران با داشتن حداقل 7 میلیون کاربر اینترنت و صدها شرکت ارائه دهنده خدمات اینترنتی (ISP)، بسیار گسترده است. اگر بخواهیم به راهکارهای توسعه زیرساخت های بنیادی در تقویت گردشگری از طریق مولفه های فناوری اطلاعات و ارتباطات در کشور، اشاراتی داشته باشیم، موضوعات چون: بهره گیری از لوگوی اطمینان، تعیین ضوابط بهره برداری و فرهنگ سازی، بررسی پیشینه کمی و کیفی توریسم در ایران، ضرورت تغییر نگرش در منابع تولید درآمد، شکل گیری گردشگری مجازی، اکوتوریسم، توسعه پایدار و کاهش اتکا به ذخایر نفت و گاز، سرفصلهای خوبی برای این موضوع مهم هستند. گردشگری مجازی، یعنی استفاده همه جانبه از پتانسیل های صنعت IT یک کشور در جهت توسعه زیربنای صنعت گردشگری، در راستای این مسئله، امروزه، بسیاری از کشورهای طراز اول جهان و حتی کشورهای جنوب شرق آسیا، اهتمام جدی ورزیده اند. کشورهایی مانند مالزی یا سنگاپور و یا حتی چین، از دهه نود میلادی تا کنون، با تبلیغات و بازاریابی دیجیتالی، ظرفیتهای خود را در سطح وسیعی و با حداکثر اثربخشی اطلاع رسانی، به جهانیان ارائه کرده اند. توانمندی فوق العاده ای که صنعت گردشگری در کنار فناوری اطلاعات، جهت ارتقای درآمد ملی (NI) و توسعه رشد ناخالص ملی (GNP) می تواند ایفا کند، در کمتر صنعتی می توان سراغ داشت. پس بر دولت و مجلس کشور است که با درک نیازهای گسترش گردشگری در سرزمین پر پتانسیلی مانند ایران، ICT را برای توسعه گردشگری و کاهش شکاف های موجود میان آن دو، بسیج کنند. فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) یکی از عناصر اساسی محیط بیرونی در صنعت گردشگری است که توسعه آن در سال های اخیر باعث نوآوری هایی در این صنعت شده است. واژه گردشگری الکترونیکی (e-Tourism) به معنای کاربرد کسب و کار الکترونیکی (EBusiness) در مسافرت و گردشگری است و 3 مجموعه متمایز مدیریت کسب وکار، نظام های اطلاعاتی و مدیریت و گردشگری را شامل می شود.

کلیدواژه ها:

گردشگری الکترونیک ، لوگوی اطمینان ، WTO ، پسامدرن ، توسعه ، فضای شهری ، سیستم توزیع جهانی ، فن آوری ، اکوتوریسم