بررسی خصوصیات سطحی کیتوسان- سورفاکتانت آنیونی سدیم دو دسیل سولفات و کاربرد آن درپایداری سیستم امولسیونی

کاربرد وسیع امولسیون کننده ها در تشکیل میسل، جهت کاهش کشش سطحی اهمیت و یژه ای دارند و در سیستم های محلول، قابلیت پایداری و امولسیون کنندگی را افزایش می دهند. بعضی از منومر ها به عنوان مواد کمکی، امکان کاهش غلظت بحرانی میسل را مهیا میسازند. منومر هایی که به نوعی می توانند هدایت الکتریکی محلولهای امولسیونی را افزایش دهند، می توانند غلظت بحرانی میسل را تحت تأثیرقرار دهند و در صنعت پس از حصول نتایج بهینه آزمایشگاهی مورد استفاده قرار گیرند.دراین پژوهش نقش کیتوسان به عنوان یک پلی ساکارید کاتیونی در مجاورت سورفاکتانت آنیونی سدیم دو دسیل سولفات مورد مطالعه قرار گرفت و تأثیر کیتوسان در سیستم )سورفاکتانت- آب- تولوئن ( توسط روشهای هدایت سنجی ، رنگ سنجی ، ویسکومتری و قطره بررسی شد و کشش سطحی، غلظت بحرانی میسل وپارامترهای ترمودینامیکی شامل ΔGs, ΔSs, ΔHs تعیین گردید. همچنین تأثیر کیتوسان در پایداری سیستم امولسیونی توسط روش نیمه عمر اندازه گیری شد. رشد و همگنی میسل ها در فاز های آبی و آلی توسط روش میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی شد. و نتایج نشان داد با افزایش کیتوسان مقادیر کشش سطحی و غلظت بحرانی میسل در حضور سورفاکتانت آنیونی و محلول کیتوسان در دو فاز غیر قابل امتزاج آب – تولوئن کاهش و پایداری سیستم امولسیونی افزایش می یابد