زمینه گرایی و نقش آن در توانمندسازی محلات شهری (نمونه موردی: محله آفخرای رشت)

بافت های قدیمی شهرها بخش وسیعی از مساحت شهرهای امروزی را به خود اختصاص داده اند. فضاها و بناها ی موجود دراین بافت ها، طرز تفکر و جهان بینی ساکنان آن را به نمایش می گذارند. در دهه ها ی اخیر، بافت ها ی مرکزی و قدیمیشهرها به حال خود رها شده و بر اثر بی توجهی و عدم رسیدگی، دچار مسائل متعدد شده اند. ارزش های نهفته در این بافتها شامل بناها و گذرهای تاریخی و سازمان فضایی- کالبدی آنها که در واقع یادگارها ی گذشتگان و زنده کننده خاطراتجمعی مردم شهر هستند، تحت تاثیر این مشکلات فرسوده شده و یا از بین رفته اند. فرسودگی موجود در بافت های مرکزیشهرها هویت آن ها را خدشه دار کرده و جایگاه محله را در ذهن شهروندان کمرنگ و کمرنگ تر کرده است. مداخلاتی که دراین گونه بافت ها صورت می گیرد به طور غالب بدون توجه به پیشینه و زمینه ای که بافت در آن قرار گرفته است می باشد.لذا این پژوهش بر آن است با بررسی منابع مختلف زمینه گرایی را تعریف کرده و با استفاده از تکنیک سوات و توزیعپرسشنامه نقاط ضعف و قوت محله بررسی کرده و با تحلیل نتایج پرسشنامه، تاثیر زمینه گرایی در بهبود وضعیت بافت هایفرسوده و رسیدن به پایداری در این محله را بررسی نماید.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی ، زمینه گرایی کالبدی ، محلا شهری ، هویت ، مشارکت مردمی