جهانی شدن و شهر پایدار در ایران نمونه مطالعاتی : منطقه 1 شهر تهران

حداقل دودهه است که اصل پایداری به هدفی اساسی دربرنامه ها و طرح های توسعه جهانی منطقه ای ملی و محلی به عنوان پارادایم نوین درادبیات علمی رایج درباب توسعه و برنامه ریزی شهری تبدیل شده است این پارادایم برپایداری و استمرار توسعه برای همگان و نسلهای آتی طی زمان و برهمه جانبه نگری ابعاد اقتصادی زیست محیطی فرایند توسعه درسطح یک کشور و حتی شهر تاکید دارد بحث ازپایداری و توسعه پایداربدون توجه به شهرها و شهرنشینی بی معنا خواهد بود چرا که شهرها به عنوان عامل اصلی ایجاد کننده ناپایداری درجهان به شمار میروند هدف ازاین پژوهش بررسی شاخص جمعیتی به عنوان مهمترین عنصردرتوسعه پایدارباتوجه به سرانههای مطرح در برنامه ریزی برای شهر می باشد چرا که مهمترین رسالت توسعه پایدراشهری تلاش جهت دستیابی به ارمان فرصت های برابر دردسترسی گروه های مختلف جامعه شهری به خدمات شهری و ازبین بردن تضاددرتامین فرصت های اموزشی بهداشتی خدماتی و مانند آن می باشد متعاقب هدف مذکور پژوهش حاضر به دنبال پاسخگویی به این سوال اصلی است که ازجمله عوامل ناپایداری شهرها درایران چیست؟ و راه کارهای عملی جهت رسیدن به یک شهرپایدار کدام است؟ نتایج تحقیق نشان میدهد که عدم درک و توجه به تعاملات بین جامعه و محیط باعث ناپایداری شهرها و بویژه تهران شده است

کلیدواژه ها:

جهانی شدن/شهرپایدار/توسعه پایدار/ایران/تهران